Week 1

Zondag 9 maart: “Zondag is FAMILIEDAG EN RUSTDAG”

Vandaag mochten we ons echt uitslapen. Het was kwart na tien toen ik wakker werd van de zonnestralen in onze kamer. Maar ook van de wind. Er is baie veel wind vandaag. 
Ik vind dat niet zo erg, want ondanks de wind is het nog steeds 29°C.Het ontbijt was op zen zondags. We kregen ‘Hot cross buns’. Een soort van koffiekoeken met kaneel en rozijnen. Hoewel ik niet zo zot ben van rozijnen, was het wel lekker!Daarna trokken we de bergen in. Onze gastpapa Chris had gisteren beloofd dat hij met ons naar de bergen zou gaan op zoek naar “baboons” (bavianen). Die leven er in de vrije natuur.Dus rond 11uur stonden we klaar met ons fototoestel om te vertrekken.Eenmaal in de bergen, was het uitzicht adembenemend. Het is hier zo mooi en rustig!Plots stopte Chris. Daar waren ze! Op het midden van de weg waren er een heleboel baboons te zien. Joehoeee, eindelijk! Het eerste wilde beest in Zuid-Afrika. Geweldig gewoon.

We reden nog een beetje verder op de limietberg tot op de bains valley. Het uitzicht was er geweldig. Maar WIND! Niet normaal. Ik lag bijna naar beneden in de bains valley. 

Gauw nog enkele foto’s en dan weer hup de auto in op weg naar huis. Want zondag is het rustdag. Dan doen ze eigenlijk niet veel. Gewoon rusten.
We kwamen thuis en zetten ons op het terras. Tijd om te aperitieven. Chris zijn zus was terug van op weekend en kwam hier eten. En wat eet je in Zuid-Afrika op een zondag?
Uiteraard: Braai. 

Zoals ik al zei is zondag hier echt op het gemak. Geen stress, geen haast. Om 15u30 konden we eindelijk beginnen eten. Het was wel heel lekker. Kip, aardappelen, broccoli, bloemkool en pompoen. Hier in Afrika eten ze pompoen super vaak gewoon als groente. 
Een aanrader voor in België!
Als dessert aten  we een soort pudding met abrikoos en merengue. Wanneer mama Lize vroeg wat ik ervan vond zei ik: Baie lekker! Het doet me denken aan mijn mama. Dat vond ze dan weer super lief.

Ons gastgezin wilde enkele foto’s zien van onze familie. Vol bewondering keken ze naar de foto’s. Volgens hen lijk ik super hard op mijn papa. En papa, je ziet er echt jong uit! Ze dachten eerst dat je mijn broer was. “You papa es jong!” Haha!
Natuurlijk moesten ze ook een foto zien van het liefie in België… Jaja, Thiel. Ook jij bent goedgekeurd. Ik citeer: “Ouuuh, wauw. Jy het een baie mooie kêrel!”
SCOOOOOORE!

Na het eten was het tijd om te rusten. En dat bedoel ik letterlijk. Eenmaal 16 uur kruipen ze hier op zondag in bed. Tijd om te slapen. Even wennen, want dat is toch wat anders dan in België. Zo had ik wel tijd om mijn blog bij te werken. Want het is hier zo druk dat ik wat achter ben geraakt met mijn berichten. Bij deze is dat dus ook weer in orde.

Om 18u45 gingen we naar de leefkerk. Wauw. Als de misvieringen in België zoals hier zouden zijn, zou ik ook wel elke week gaan.
De sfeer, de liedjes,… Ik had er kippenvel van.
Bij het binnengaan moesten we allemaal onze schoenen uit doen. Toen werd er gevraagd wie voor de eerste keer in leefkerk was. We staken allemaal ons hand in de lucht. 
Er werd ons gevraagd om recht te staan en we werden van harte welkom geheten.

De misviering was zo anders dan bij ons! Enkel jonge mensen kwamen aan het woord. De liedjes waren super mooi, iedereen zong mee. De sfeer was echt onbeschrijflijk. Het uur vloog voorbij. Hieronder een sfeermoment:

Na de misviering gingen we naar huis. Snel iets eten om vervolgens met mijn mede-Afrikaantjes iets te gaan drinken.

Nu hup, het bed in. Want de “naweek” is al voorbij. Morgen staat er ons weer een lesdag te wachten. 

PS: De eerste week zit er al op! Nog tot zaterdag hier in Wellington en daarna begint het echte werk ;)

Zaterdag 8 maart: “Wat die oog nie sien nie, maakt die hart nie seer nie.”

Vandaag mochten we wat langer slapen en dat deed deugd! Om half tien ging de wekker af. Op het gemakje een stort nemen, klaarmaken, ontbijten en wachten op Joan-Marie, Chimène en Angelique om naar de wijnfeesten te gaan. 

De sfeer zat er meteen goed in. Eerst verschillende soorten wijnen proeven, daarna enkele flessen kopen. Alles is hier zo goedkoop! Toch als het op vlak van eten en drinken aankomt. 
Er werd dus stevig gedronken. Telkens wanneer ons glas leeg was zei Joan-Marie: “Ek vind julle drink te weinig op wijnfeesten”. Huplaaa, doe die glazen nog maar eens vol. We leerden Joan-Marie het concept van AD FUNDUM. Hier in Zuid-Afrika heet dat ‘down downs”. Wat een chirogevoel.. 



Zo gingen we van de ene plaats naar de andere. Het was een hele grote bedoening met muziek, een prachtig landschap en ook lekker eten.

Na een paar glazen hadden we echt wel nood aan wat eten. We kozen voor “BBBF BEEF BOEREWORST”. Dat smaakte! Je kan het wat vergelijken met onze hotdogs, maar dan iets uitgebreider.

Rond een uur of zes gingen we naar huis. Omdat onze gastmama en gastpapa deze avond naar een feestje moesten, besloten we zelf te koken. We nodigden Joan-Marie, Chimène en Angelique uit om te blijven eten. En wat staat er op zaterdag op het menu? SPAGHETTI!
(Dit om het zaterdaggevoel van thuis toch een beetje te behouden ;p )

Het was heel gezellig en we besloten om vanavond nog een stapje in Zuid-Afrika te zetten.
Nog even enkele foto’s voor het vertrek en hup, op naar de party!
We vertrokken om kwart voor tien. Maar hier in Zuid-Afrika is dat eigenlijk heel laat.
In België kom je meestal pas toe tussen 22u en 24u. De feestjes duren dan ook tot vroeg in de ochtend. Hier is dat helemaal niet het geval. De feestjes beginnen eigenlijk al om 19u en rond 2u-3u is het meestal wel afgelopen. 
Had ik dat geweten toen ik 16 was… ;p

De feestjes hier zijn wel anders dan in België. De muziek is wel hetzelfde, maar de manier van dansen is totaal anders. Hier dansen de jongens en meisjes echt samen zoals vroeger. Een super grappig zicht, maar wel heel leuk! Ikzelf ben ook twee keer ten dans gevraagd. 
Ik haalde men beste Afrikaans boven en zei “Ek kan ni goe dans ni”. 
Maar blijkbaar was dat allemaal geen probleem, want ik werd van hier naar daar gezwierd op de dansvloer. Een hele belevenis!
Onze Chimène had zelfs touche. Nadat ze in haar beste Afrikaans probeerde uit te leggen dat haar vriendje in België zit en ze het dus niet zag zitten om hem te kussen, kwam toch wel de beste Afrikaanse uitspraak van de dag: “Wat die oog nie sien nie, maakt die hart nie seer nie.”
Man man man, die Afrikaanse jongens toch… Jammer genoeg voor hem heefthet haar toch niet overtuigd.
Rond één uur trokken we weer naar huis. 
Nog even een leuk skype-momentje met men allerliefste neven en dan lekker slaap. Morgen is het zondag. Dat wil zeggen RUSTDAG!

Week 1 zit er al bijna op. De tijd vliegt. Ik heb nog steeds niet goed door dat ik hier voor drie maanden zit. Het lijkt nog een beetje te veel op vakantie. Dat zal binnen een week wel anders zijn, wanneer de echte stageperiode begint. Maar ik geniet van elk moment!

Dikke zoen!

                                                                                           Eerste coole    
                                                                                      beesten in Zuid-Afrika

Vrijdag 7 maart: Mijn eerste echte dag in Zuid-Afrika

Wat een hele goeie morgen! Het was dan wel 6u15, maar ik had heerlijk geslapen én ik had helemaal geen last van mijn ochtendhumeur. HOERAAAA EN EEN DIKKE DUIM VOOR MIJ!

Na een verfrissende douche en een heerlijk ontbijt, maakten we ons klaar om naar de universiteit te gaan.

Eenmaal op de campus aangekomen, verzamelden we aan het kantoor van Albert. Daar werden we in groepen verdeeld en kregen we elk ons eigen lessenschema.

Vervolgens gaf Albert Hoek nog een rondleiding doorheen de hele school. En dat was nodig, want wat een grote school! Ik denk dat we nog vaak de uitvlucht “Sorry, ek het die klas ni gevind ni.” zullen gebruiken de komende dagen…

Het was vandaag niet enkel de eerste dag les, maar ook de verjaardag van Chimène. We hadden haar ballonnen als cadeau gegeven en zo zag iedereen dat ze jarig was. Met alle gevolgen van dien…

In elke klas dat we kwamen werd er een super leuk verjaardagslied gezongen. En iedereen zong ook mee uit volle borst! Oh, ik ben zo fan van de Afrikaanse versie van Happy birthday! Jullie vast en zeker ook:

Na onze eerste les (waar ik betrekkelijk veel van begreep) kwamen er plots twee meisjes bij ons. Ze waren super vriendelijk en vroegen of we zin hadden om iets mee te gaan drinken. 

DUUUH, NATUURLIJK WILDEN WIJ IETS MEE GAAN DRINKEN! Afrikaanse dan nog! We gingen iets drinken op een gezellig terras en dronken een heerlijke aardbei smoothie.


Jaja, jullie horen het goed. Na exact 45 minuten had Leentje al nieuwe vrienden gemaakt.

Daarna zochten we de anderen weer op om de laatste les bij te wonen. Een schooldag duurt hier op vrijdag maar tot 13u. Dus, de dag vliegt echt voorbij. Albert Hoek nam ons mee naar het koshuis Bliss. ( een studentenhuis, waar er elke middag lekkere “kos”  (eten) kan gegeten worden). Op de menu van vandaag stond: frietjes met biefstuk en als dessert overheerlijke chocoladetaart.

Daarna trokken we met z’n allen de stad in. Geld afhalen, Afrikaanse simkaart kopen én op zoek naar sandalen.
Chimène en Angelique gingen uit eten met hun gastgezin.
Omdat Melissa, Anouk en ik de weg naar huis niet meteen terug vonden, bracht Jeanne ( de vrouw van Albert Hoek) ons naar huis.

Er was wel één probleempje. Blanke mensen mogen niet binnen in de winkel met rugzakken of tassen. Bruinmensen mogen dat dan weer wel. Zo zie je nog maar eens de gevolgen van de apartheid. Al een geluk dat wij onze Tom mee hebben hier in Zuid-Afrika. Als een echte gentelman stelde hij voor om bij de tassen te blijven terwijl wij sandalen zochten. BAIE DANKIE, TOM!

Na het shoppen gingen we elk terug naar ons gastgezin. Ruth, Sien en Tom vertrokken op weekend naar zee, samen met Albert Hoek.

Eenmaal thuis besloten we het wat rustig aan te doen en te genieten van de warme temperaturen. Het was 32°C. Voor ons dus ZALIG weer, maar hier zeiden ze de hele tijd hoe koud het wel niet was vandaag. En dat terwijl wij zaten te puffen!

Anouk las wat in de zon en Melissa en ik namen een plons in het zwembad. Het weekend is begonnen!
De winkels zijn ongeveer hetzelfde als bij ons. Maar het fruit…

Mama Lize vroeg of we zin hadden om mee te gaan naar de winkel. Natuurlijk!

Zie hier, de grootste watermeloen die ik ooit heb gezien. 

En dit is nog maar een middelgrote:

’s Avonds stak papa Chris de Braai (BBQ) aan.  In Zuid-Afrika is het de gewoonte dat elk gezin in zijn tuin een braai heeft staan. We dronken een lekkere Zuid-Afrikaanse wijn op het terras en maakten enkele plannen voor de komende dagen.

Omdat we zo druk bezig waren met praten, hadden we niet door dat het al 9 uur was. Hoog tijd dus om te beginnen eten.

Onze maaltijd was geslaagd en smaakte enorm:

- zelfgemaakt brood

- slaatje met olijven, paprika, tomaat en sla

- watermeloen

- gemalen kaas voor op het brood

- en natuurlijk ook vlees: pikante kippenbrochettes

Zo zit onze dag er alweer op. Morgen is het zaterdag. Dan komt Joan-Marie - een vriendin des huizes- ons halen om naar de wijnfeesten te gaan. FUN VERZEKERD!

Lekker slaap, liewe vrienden!

Donderdag 6maart: Baie welkom in Suid-Afrika  

Gisteren was een hele lange dag op de luchthaven. Het wachten op ons vliegtuig was zenuwslopend en bovendien stonden we allemaal te popelen om naar Zuid-Afrika te gaan.
Het enige positieve aan die 26 lange uren was dat we elkaar echt wel goed hebben leren kennen. De sfeer zat enorm goed. Lachen, praten, gezelschapspelletjes spelen, muziek luisteren, kortom ik ben met een fantastische groep vertrokken.

Nog even bloggen en skypen en dan hop, naar de gate.

Ons vliegtuig vertrok opnieuw om 0:55u, maar om 23u30 stonden we al te wachten aan de gate. Ons gingen ze niet meer liggen hebben hoor! OP TIJD ZIJN WAS DE BOODSCHAP.

Het vliegtuig dat op ons stond te wachten was enorm. Ik was met verstomming geslagen. Eenmaal op onze plaats wist ik niet waar eerst kijken. Een dekentje, kussen, scherm met wel 5O films én een pretpakket! Dat zat al goed. Maar het werd nog beter. Plots kwamen de hostessen met zachte, hete washandjes om ons te verfrissen én een Turks snoepje. Jaja, ik was daar graag hoor! ;)

                                                           Dolle pret op het vliegtuig

Het opstijgen vind ik nog steeds het allerleukste aan vliegen. Zo’n kriebels in mijn buik dat ik daarvan krijg… Gilletjes en giechelen met onze Melissa tot gevolg!

Omdat we de voorbije nacht amper geslapen hadden, viel ik meteen als een blok in slaap. Maar plots om 2:00u werd ik gewekt. MIDNIGHT SNACK! Een beetje vreemd vond ik dat, vooral omdat het een hele gekookte maaltijd was. En stiekem verlangde ik na al die fastfood van de luchthaven al terug een beetje naar het lekkere eten van mijn mama. De flantaart als dessert maakte wel veel goed natuurlijk. Dan kon de vlucht van 13uur beginnen…

Slapen-eten-een streepje muziek-slapen-…

Maar dan… le moment suprême! Vandaag om 14uur kwamen we EINDELIJK aan in het prachtig mooie en hete Zuid-Afrika.

An De Moor stond ons al op te wachten samen met Albert Hoek. Zij brachten ons met een pick-up truck en alle valiezen naar Wellington. Tijdens de rit was er heel veel te zien. 

Super mooie natuur, bergen, mooie huizen, maar ook de Townships. Sommige huizen waren echt wel schrijnend. Wat golfplaten en hout bij elkaar gezet vormden daar de huizen. Een enorm verschil met de huizen die je dan enkele kilometers verderop zag. De kloof tussen arm en rijk is hier echt wel goed te zien.

Wat wel super grappig om te zien is, zijn de busjes. Ik kan het niet beschrijven, maar beelden zeggen meer dan woorden:

                                                              I LOOOOOOOVE AFRICA^^

Eerst brachten we nog gauw een bezoekje aan de CPUT Kaapstad campus Wellington. Dat is de universiteit waar we de komende 9dagen les zullen volgen. Het zag er een hele mooie school uit en bovendien is het in Wellington echt een veilige buurt. We mogen deze week dus echt van het studentenleven genieten. Hoeraaa! Iets wat we de andere dagen helemaal niet zullen kunnen doen omdat het ’s avonds te gevaarlijk wordt op straat.
De verwelkoming was geweldig. Super vriendelijke mensen!
Ik ben dus niet “Leentje”, maar “Liejnkie”.  Dat is wel wennen, maar ze doen hun best om het correct uit te spreken.

Daarna werden we elk om de beurt afgezet bij ons eerste gastgezin. Tom gaat samen met Sien en Ruth (die hier al drie weken zijn) bij Albert Hoek. Angelique en Chimène zitten samen in een ander gastgezin. En een kilometer daarvan zitten Anouk, Melissa en ik.

Het gezin bestaat uit papa Chris, mama Lize, de drie kinderen: Elisabeth, Nina en Dirk en de twee honden: Stoffel en Lucy.

Enkel mijn naam kunnen ze moeilijk uitspreken. Best wel grappig, aangezien ik in België een super makkelijke naam heb. Verkleinwoorden worden hier uitgesproken als ‘-kie’.

Het huis is enorm, de tuin is prachtig én er is een zwembad. Ik ben eigenlijk voor negen dagen in het paradijs beland. En dan die zalig zomerse temperaturen… Jaja, ik ben hier graag! ( Ik slaap dus niet lepeltje lepeltje in een hut met mijn stamvrouw zoals sommigen onder jullie dachten ;) )

                                                                                     Onze kamer

We installeerden ons en mochten een verfrissende ‘stort’ (douche) nemen. Zaaaaaalig^^

Daarna babbelden we even bij met onze gastmama.
Ik zeg het nu al, dat Afrikaans is geweldig. Niet altijd even makkelijk om te verstaan, maar wanneer ze “stadig” (traag) praten, lukt het wel. Ik kijk er echt naar uit om dit taaltje ook vlot te kunnen spreken. Geleidelijk aan leren we nieuwe woorden en ook wij leren ze hier Nederlandse woorden. Ik denk zelfs dat zij onze taal minstens even grappig vinden als wij die van hen. Want telkens wij iets zeggen, liggen ze strijk van het lachen.
Want deze avond heb ik een super lekkere maaltijd gehad. Een typisch Zuid-Afrikaans gerecht: BOBUTI.
Echt, echt lekker! ( En veeeeel beter dan het eten op het vliegtuig) AMAI, IK GA GOED SLAPEN!

Voor iedereen die dacht dat ik tien weken ging omkomen van de honger: JE HEBT HET MIS!

Dat bestaat dus uit rijst, gedroogde perzikken, erwten, saus en schapenvlees in curry.

Morgen eten we “braai” (BBQ) om de “naweek” (het weekend) in te zetten. Omnomnom, kheb er al zin in.

Zo zit onze dag er alweer op. Een beetje bloggen, skypen, nog wat samenzitten met ons gastgezin en dan eindelijk in bed.

Slaapzacht en tot morgen! x

Een eerste vliegreis om nooit meer te vergeten...

Nog maar een paar uur weg van huis en wat een avontuur al! Te gek voor woorden, iets wat alleen mij weer kan overkomen, maar iets waar nog jaren over gesproken zal worden...

Na nog een laatste keer goed te feesten op carnaval, was het eindelijk zover. Mijn reis naar Zuid-Afrika kon beginnen. Gepakt en gezakt vertrokken we naar Zaventem. Het vertrek was super spannend. Aangezien ik nog nooit gevlogen had, gierden de zenuwen door mijn lijf. Eerste keer vliegen, zo lang weg van huis,  emoties ten top!

Het afscheid was moeilijk en ik zou Leentje niet zijn als er geen traantjes waren gevloeid.Ik besef nu pas hoe hard ik iedereen zal missen in die tien weken. Maar wat zijn tien weken in een mensenleven...

                                                       Enkele sfeerbeelden van het afscheid

Eenmaal het hoekje om, was het al weer over en kon het avontuur echt beginnen.Daar vertrokken we dan met ons zes. Wonder boven wonder moest ik geen extra kilo’s betalen én ik heb niet gepiept toen ik door de controle moest. Hip hoi voor mezelf! Daarna stapten we naar het vliegtuig. Echt raar om dat allemaal voor de eerste keer te zien. Onze handpoppen trokken de aandacht! Wat wil je, zes avonturiers met elk een handpop in de hand. Veel lachende en verwonderde gezichten waren dan ook het gevolg. Vooral Tom kreeg opmerkelijk veel aandacht van de hostessen. Maar of dat enkel aan de handpop lag...?Het opstijgen gaf me toch wat kriebels. Op het moment dat de wielen van de grond kwamen, slaakte ik een klein gilletje. Net alsof ik in één of andere attractie zat. TOF TOF TOF! Eigenlijk viel het vliegen super goed mee! Ik was niet bang, had niet echt last van iets én ik heb eten gekregen. Daar was nog enige verwarring over, aangezien Melissa en ik de enige waren die dat niet op voorhand konden bestellen. (typisch… ;p)



Rond 23uur (22uur in Belgie) landden we in Istanbul. En dan begon het pas echt…Onze vlucht naar Kaapstad zou pas om 0u55 vertrekken. Tijd genoeg dus om nog een beetje te gaan zitten in de gate. We babbelden wat, maakten kennis en er vormde zich een lange rij om te boards. 



Aangezien onze plaatsen op voorhand vastgelegd waren, moesten we ook geen uur op voorhand aanschuiven. Er was dus gerust nog even tijd om naar het toilet te gaan en dan naar het vliegtuig. Dachten we… Plots stond daar niemand meer. We wisten niet goed wat het probleem was, het was nog maar kwart voor 1 en we zagen ons vliegtuig nog staan door het venster. 
Aangezien onze plaatsen op voorhand vastgelegd waren, moesten we ook geen uur op voorhand aanschuiven. Er was dus gerust nog even tijd om naar het toilet te gaan en dan naar het vliegtuig. Dachten we… Plots stond daar niemand meer. We wisten niet goed wat het probleem was, het was nog maar kwart voor 1 en we zagen ons vliegtuig nog staan door het venster. 


Aangezien onze plaatsen op voorhand vastgelegd waren, moesten we ook geen uur op voorhand aanschuiven. Er was dus gerust nog even tijd om naar het toilet te gaan en dan naar het vliegtuig. Dachten we… Plots stond daar niemand meer. We wisten niet goed wat het probleem was, het was nog maar kwart voor 1 en we zagen ons vliegtuig nog staan door het venster. 

 Ik ben me nog van geen kwaad bewust en bekijk vol bewondering ons vliegtuig

Wat nu? Tom en Angelique gingen het eens aan de overkant gaan vragen. Melissa trok nog een paar “oh nee, wij zijn in paniek, straks kunnen we niet meer op het vliegtuig-foto’s” , maar dan kwamen Tom en Angelique terug en zeiden: We zijn echt te laat, ze kunnen ons niet helpen! Blijkbaar moesten we een kwartier op voorhand daar al staan en dus waren we vijf minuten te laat. Eerst dachten we dat het om te lachen was, maar ik begon toch een vreemd gevoel te krijgen! Dat kon je toch niet menen. Hadden wij nu echt ons vliegtuig gemist?
Inderdaad. Tom schoot meteen in actie. Hij ging hulp zoeken. Zo snel als hij kon rende hij de gate uit. En even snel rende hij hem ook weer in, MET HULP! Iets TE snel als je het mij vraagt, want hij merkte dat de vloeren in de luchthaven erg glad kunnen zijn... Bam, daar lag hij in het midden van de gate. Achteraf gezien was dat een super grappig moment. 
We vergaten even onze miserie en kwamen niet bij van het lachen.


Jammer genoeg was dit van korte duur, want ook de man die Tom gevonden had, kon ons niet helpen. Samen gingen we dus zelf op zoek naar een oplossing.


We konden het regelen dat we de volgende vlucht naar Kaapstad kunnen nemen. 
Daarvoor zouden we wel 24uur moeten wachten en dus overnachten in de luchthaven. 
Al een geluk dat ik zo'n slimme papa heb die zei: 'Leentje, stop maar een slaapzak in je handbagage. Je weet nooit dat je vast zit op de luchthaven.' 
THANKS A LOT PAPA! Dankzij jou had ik het toch nog lekker warm op die harde bank. ^^

                                    4 uur 's nachts: tijd om een dagboek bij te houden

We zullen dus exact 1dag later aankomen dan gepland in Kaapstad. Zo zitten we hier dus nog steeds te wachten in Istanbul op onze vlucht. Deze vertrekt pas binnen 14uur. Achja, het is een avontuur op zich, maar vooral een les. Iets dat we niet meer zullen vergeten. En een verhaal dat ons nog jaren bij zal blijven.Van een eerste vliegreis gesproken!


Hopelijk verloopt nu wel alles vlot en komen we morgen eindelijk goed aan in Kaapstad.Ik hou jullie op de hoogte van al mijn (laat ons hopen, iets minder zotte) avonturen.Tot snel en een dikke kus vanuit de luchthaven in Istanbul!

De groepssfeer zit alleszins heel goed!