Week 2

Zondag 16 maart: Elke wolkie het een silwer rankie

Nadat ik gisteren zo heb zitten opscheppen over het feit dat we elk een eigen kamer met tweepersoonsbed hebben, ben ik deze ochtend toch naast Melissa wakker geworden.
We wilden allebei niet alleen zijn en met twee is toch veel leuker dan alleen.;)

Om half 8 liep de wekker af, want om half 9 gingen we samen met Anke en Wilhelm naar de kerk. Deze misviering was nog anders dan die van vorige week in Wellington.
Bij het binnenkomen kregen we allemaal een stukje brood en een shotje wijn. Dit moest je meenemen naar binnen. Tijdens de misviering werd dit gedronken en gegeten. Hier moet je dus niet naar voor gaan om een hostie.
De muziek vond ik weer prachtig. De liedjes zijn zo veel mooier (en minder saai!) dan bij ons. Daarbij werden ze ook nog eens begeleid op gitaar en een vleugelpiano. KIPPENVEL!

Na de misviering gingen we in het winkelcentrum een koffietje drinken en een cadeau kopen. Hier zijn alle winkels ook op zondag open! 
Vervolgens gingen we naar het verjaardagsfeest van een vierjarig jongetje. Het waren vrienden van Anke en Wilhelm. Het was er echt gezellig! Een leuk tuinfeest met alles erop en eraan. Jammer genoeg konden we niet zo heel lang blijven, want er stond nog een feestje op het programma! De vriendin van Anke verhuist binnen 2weken naar een andere stad en daarom gingen we allemaal gaan eten op restaurant.
Voorgerecht en buffet à volonté voor amper 99rand. (7euro!)
Dat is hier echt zot goedkoop in vergelijking met België…

Rond 16 uur kwamen we naar huis. Anke moest nog heel wat rapporten invullen en Melissa en ik besloten om buiten in het parkje wat te gaan ‚kuieren’.
Muziekje op, handdoek, zonnebril en genieten van onze zondag.

Om 18uur gingen we samen met Anke en Wilhelm naar de Paarlberg voor een avondwandeling. 
Alleja, beter gezegd: beklimming! Suuuuuper steil, maar zooo mooi. Het deed deugd eens in de bergen te wandelen en van het uitzicht te genieten.
Het uitzicht was dan ook prachtig. Alles is hier gewoon zo mooi. Ik zou er uren naar kunnen blijven staren, verzonken in gedachten.

Vanavond probeer ik eens wat vroeger in bed te kruipen, want morgen is het D-day! Eindelijk naar de school waar ik les zal geven. De stage kan beginnen! We moeten al om 7uur vertrekken, want de school begint om half 8. Ik vind het echt wel spannend, maar heb er tegelijkertijd enorm veel zin in. JUF LEENTJE IS BACK^^

Zoals jullie horen voel ik me al veel beter dan gisteren. Maar dat hoort er nu eenmaal bij… Het kan niet altijd zomer zijn en regen komt na zonneschijn! 
Of op zen Afrikaans gezegd: „Elke wolkie het een silwer rankie”

Vanaf morgen begin ik al aan week 3 te schrijven…
De tijd staat hier niet stil, maar in België waarschijnlijk ook niet.
Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar wat jullie daar allemaal meemaken zonder mij, so keep me posted, liewe vrienden!

Zaterdag 15 maart 2014: Het kan niet altijd feest en lachen zijn…

Een nieuwe dag, een nieuwe prachtige ochtend, een nieuw hoofdstuk in ons verhaal…

Vandaag werden we voor een laatste keer wakker in het baie mooie Wellington. Mama Lize verwende ons met een heerlijk ontbijt: EGGS, TOAST AND BACON!Wat heeft dat gesmaakt, seg. Daarna haastten we ons boven om onze koffers te maken.Want om half negen kwam Albert Hoek ons al halen om ons bij het volgende gastgezin te brengen.Al een geluk dat ik gisteren al heel wat had klaar gelegd, zo moest ik alles niet meer bij elkaar zoeken.Mijn enige struikelblok was: Hoe krijg je in godsnaam een koffer dicht wanneer je de papa niet hebt om goed te stapelen?Het lukte mij maar niet om die koffer dicht te krijgen. Uiteindelijk ben ik samen met papa Chris én Albert Hoek op mijn valies gaan zitten/duwen/proppen en hoeraaaa! Klaar om te vertrekken.

Paarl ligt niet zo ver van Wellington. Na 20 minuten stonden we al voor ons nieuwe huis.Anke en Wilhelm (onze nieuwe gastouders) stonden ons samen met hun hondje ‚Dexter’ al op te wachten en hielpen de zware koffers binnen zetten.Het zijn heel jonge mensen en super vriendelijk!Het huisje is veel kleiner dan bij de Hattings, maar wel heel gezellig. 
Melissa en ik hebben elk een eigen kamer met een tweepersoonsbed. Ik zal jullie dus opnieuw moeten teleurstellen. Ook de komende vijf weken slaap ik niet lepeltje lepeltje in een hut met mijn stamvrouw!Maar wel in een knusse kamer
Hieronder enkele sfeerfoto’s van mijn nieuwe stekje:

Nadat we ons geïnstalleerd hadden, maakten we wat beter kennis met Anke en Wilhelm.Maar dit was jammer genoeg van korte duur. Ze moesten namelijk al om half 11 vertrekken naar een trouw.En niet alleen vandaag. Vanaf nu hebben ze drie weekends na elkaar een trouw.Van een hype gesproken!Anke en Wilhelm vonden dit wel vervelend, maar niets aan te doen natuurlijk.Vanaf half 11 zaten we dus alleen in ons nieuwe huis, in een nieuwe en onbekende buurt.We konden wel Tv kijken en eens wandelen, maar verder wisten we niet goed wat te doen. En eigenlijk belandden we allebei in een dipje. Ja, we waren zelfs triest!Het lag een beetje aan alle omstandigheden samen: afscheid van de mede-studenten en het gastgezin, nieuwe buurt (lijkt echt de middle of nowhere), nieuw gastgezin, nieuw huis, het onbekende, emotioneel (you know me), beetje moe, voelden ons wat alleen…Jua, je kan wel zeggen dat we een mindere dag hadden vandaag. We probeerden er het beste van te maken en keken wat tv, maakten een wandelingetje, praatten wat bij over de afgelopen tijd,…Maar toch bleef het minder gevoel. Gelukkig hadden we onze goede vriend Dexter nog om ons gezelschap te houden!

Plots stonden er twee zwartmensen voor de deur. Ze kwamen geld vragen. Ik wist niet goed wat te zeggen en te doen. Op deze situatie had ik zeker niet gerekend! Gelukkig konden we ze na vijf minuten afwimpelen. We deden alsof we ze niet begrepen (wat ook wel een beetje zo was). Dit lijkt misschien grof, maar dat moet gewoon ook. Later vertelde Wilhelm ook dat dit vaker gebeurt en je ze altijd moet wegsturen. We hebben dat dus goed opgelost.

Na deze, toch wat rare ervaring, bestelden we pizza. Jaja, ook hier komen ze pizza aan de deur leveren.Hmm, toch een momentje van geluk. 












Rond kwart voor negen kwamen Wilhelm en Anke thuis. EINDELIJK! Hier hadden we echt naar verlangd.Ik voelde me meteen beter, rustiger en minder alleen. We praatten nog wat in de zetel over wat er ons allemaal te wachten staat en wat we nog zeker willen doen. Ik denk wel dat ze nog heel wat uitstappen met ons willen maken. Dat vind ik natuurlijk BAIE LEKKER!Het zijn echt vriendelijke mensen en ik heb wel het gevoel dat ik welkom ben! Het is gewoon opnieuw even aanpassen en klimatiseren in de nieuwe omgeving. Dat komt wel goed ;)Gelukkig hebben we elkaar nog.

Morgen zijn we niet alleen en gaan we met hen op stap. Ik kijk er al naar uit!Dan wil ik met een nieuwe lei en een goed gevoel opnieuw beginnen. Het kan nu eenmaal niet elke dag feest zijn.Maar rise and shine, want morgen is er weer een nieuwe dag!

Omdat ik toch tijd had: even de planning op een rijtje gezet. ;)

Vrijdag 14 maart: Afscheid van het paradijs en die wonderlike vriende!

Dag 10 van ons avontuur…
Het begon deze ochtend al heel vroeg! Een beetje TE vroeg na zo een geweldige nacht in „Bella’s”. De wekker liep al af om 6 uur, want we kregen de kans om eens te gaan observeren in de school waar onze gastmama lesgeeft. Die kans konden we natuurlijk niet laten liggen.
Aangezien een schooldag hier al start om half acht, moesten we dus vroeg uit de veren!

De school zag er heel mooi uit en eigenlijk te vergelijken met onze scholen. Alle kinderen droegen wel een uniform. In de meeste scholen hier wordt er trouwens een uniform gedragen.
Ik vind dat wel iets hebben. Vooral van de kleedjes die de meisjes dragen ben ik fan! Zo zou ik ook nog naar school willen gaan.
Maar waar ik nog het meest jaloers op was, waren hun blote voeten! Alle kinderen liepen rond op hun blote voeten. In de gangen, in de klas, buiten op de speelplaats, … Volgens mij komen ze zelfs blootsvoets naar school. In België zou dit misschien wat te koud zijn, maar misschien een ideetje voor in de zomer?

Ik mocht eerst gaan observeren in Grade 2. Dit is het tweede leerjaar van bij ons. De kinderen keken me vol bewondering aan toen ik hun klasje binnenstapte. Ze waren net bezig aan het godsdienstmoment. Er werden vrolijke liedjes over Jezus gezongen als bedanking voor de nieuwe dag. 
Dat is wel iets dat hier hard opvalt in Zuid-Afrika. Het geloof is sterk aanwezig en wordt al van jongs af aan meegedragen.





Na het godsdienstmoment was het tijd om in hun werkboek aan de slag te gaan. Dit verliep zo anders dan bij ons! De kinderen hadden één boek. Een blanco boek wel te verstaan. Hierin schreven ze zelf alle oefeningen over van het bord, om ze vervolgens op te lossen. Dubbel zoveel werk dus! Iets dat wij ons in België zelfs niet kunnen voorstellen.
Omdat de kindjes zo goed hadden gewerkt, mochten ze de laatste tien minuten voor de speeltijd een tekening maken.
Een jongetje kwam plots bij mij met dit mooi exemplaar: „Ek het dit gemaak vir you”.
** Ouuh, smelt smelt smelt**


Na de speeltijd gingen we een kijkje nemen in grade R. Dit zijn de oudste kleuters van bij ons. Het is ook de graad waar ik zelf stage aan zal geven in Paarl en Klapmuts, dus leuk om al eens op voorhand te observeren hoe het er daar zo aan toegaat.. De kleuters gaven ons een prachtig muziekconcert. Jajaaa, de Afrikaanse kindjes kunnen zingen!

In de namiddag besloten we een beetje uit te rusten. Samen met Anouk en Melissa installeerde ik me op het terras. Foto’s overzetten, een beetje bloggen, vier uur lang wachten tot mijn filmpje kon uploaden, wat genieten in de zon, …
Rond 17uur wilde mama Lize met ons nog iets gaan drinken. Ze kende een baie mooie plek om rustig afscheid te nemen en te genieten van onze laatste avond samen!
Het was net zo’n mama-dochters-moment. Lize, Melissa,Elisabeth en ik genoten van de quality-time.
En hoe kan je dat nu beter doen dan met een prachtig uitzicht en een lekkere brownie-milkshake!

Na een uurtje kregen we honger en besloten huiswaarts te keren. Daar stond papa Chris al op ons te wachten met een lekker glaasje wijn en een aangestoken braie. Er was nog een verrassing! Nina, de oudste dochter, was thuis. Zij studeert in Kaapstad en zit daar ook op kot. Maar nu kwam ze een weekend naar huis. Het was heel gezellig en stiekem vond ik het erg jammer dat dit al onze laatste avond was. We aten voor de allerlaatste keer overheerlijke braie zoals alleen papa Chris die kan maken.









Omdat mijn mede-Afrikaantjes en ik vanaf morgen allemaal gesplitst worden in gastgezinnen uit verschillende dorpen, besloten we nog één avond samen door te brengen. Het is echt raar hoe je op zo’n korte tijd, zo’n sterke band met mensen kan hebben. Onze groep hangt zo sterk aan elkaar! Ik ben ervan overtuigd dat wij, na ons avontuur, nog vaak zullen afspreken. De eerste afspraken voor een braie in België zijn dan ook al gemaakt! ;)


Na een geweldig leuke dansavond zit ook deze dag er weer op. 
Tom en enkele jongens van Navarre waren zo lief om ons thuis veilig af te zetten.(Wat een gentlemans!)
Dan was het tijd om afscheid te nemen van iedereen. 
En ik moet eerlijk toegeven, ik denk dat we het allemaal wel een beetje lastig hadden met het afscheid. Gelukkig zien we elkaar binnen enkele weken terug! Na enkele dikke knuffels en „IK GA JULLIE ZO MISSEEEEEEEEN”, kropen we voor een laatste keer hier in bed.

Dit was dus onze laatste dag in Wellington! Het eerste deel van ons programma zit er al bijna op. Morgen tijd om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen… Het echte werk!Op naar Paarl!









Oh ja! Nog even een boodschap van algemeen nut: Vanaf morgen heb ik ook geen gratis wifi meer. 
Dat wil zeggen: NO SNAPCHAT ANY MORE! :(
Geen paniek, ik kan zeker nog elke dag mijn blog bijhouden en eens snuisteren op Facebook of korte skype-momentjes houden, maar met mate! Misschien eens niet slecht om uit die ‚Ik-kan-niet-meer-zonder-internet-cultuur’ te geraken.

Lekker slaap en dikke zoen!

Donderdag 13 maart 2014 : Al één week voorbij...

Uitslapen tot 9 uur! Woehoeew! Nog 2dagen en het lui-lekker-leven zit er hier op voor ons. De kriebels beginnen stilaan weer te komen. Verhuizen, nieuwe stad, nieuw gastgezin, nieuw avontuur. Dan begint de echte stage. De echte reden waarom ik zoveel kilometers van huis zit. Spannend spannend!

Rond 10uur hadden we met onze andere Afrikaantjes afgesproken om samen te gaan ontbijten. We willen nog zoveel mogelijk samen doen, nu het nog kan. Na een stevig ontbijt (eitjes, worst, toast, sla&tomaat EN FRIETJES?!) konden we er weer tegenaan. We woonden nog een laatste les bij op de CPUT. Ja, inderdaad. Jullie horen het goed. De laatste les. Want morgen mogen Anouk, Melissa en ik mee met onze gastmama Lize naar de school waar zij lesgeeft. Ze wil ons graag haar school en klas tonen en ondertussen hebben wij ook al eens een eerste observatiemoment van hoe het eraan toegaat in een Afrikaanse school. Ik kijk er dus enorm naar uit!

Na de middag maakten we nog de laatste afspraken met Albert Hoek omtrent onze volgende gastgezinnen en het vervoer. Daarna werkten we een HELE NAMIDDAG aan onze blog. Pfieuw!Het is heel leuk voor jullie om te lezen wat wij hier allemaal uitspoken en een prachtige herinnering later voor ons, maar ZO VEEL WERK. En dan heb ik het nog niet over het geduld dat we moeten hebben bij het uploaden… Maar dat hoort er nu eenmaal bij. BECAUSE THIS IS AFRICAAAA.

Mijn vieruurtje! Home sweet home! Nergens beter dan thuis! Omnomnom








Om half zeven reden we naar Dirk, de (knappe!) zoon van ons gastgezin, om op zijn boerderij te gaan eten. Dirk woont niet meer thuis, maar heeft een paar kilometers verderop een boerderij. Mama Lize sprak er vaak over en we waren dus razend benieuwd om eens te gaan kijken. Hij had ons trouwens ook beloofd om te trakteren op kreeft en snoek. YUMMIE YUMMIE IN MY TUMMY! Toen we aankwamen was ik gewoon sprakeloos. Het was de mooiste plek om te wonen die ik ooit had gezien. Super afgelegen, in de bergen, zonsondergang, grote boerderij, zwembad, hangmat, Braai, …Het was geweldig! Dirk hield zich aan zijn belofte en we aten overheerlijke kreeft en snoek. Eén van de beste maaltijden sinds ik hier ben. Het was super gezellig en eigenlijk een soort van ‚afscheidsdinertje’ al...

Rond tien uur kwamen we naar huis. De Afrikaantjes kwamen ons halen om de laatste keer weg te gaan met onze leuke bende. En waar kan je dat beter dan bij Bella’s? :D Dansen dansen dansen! Ik heb de Afrikaanse dans helemaal door! Het lijkt super simpel en zelfs een beetje op een pinguïn dans, maar verdomd moeilijk om het zelf te doen. Gelukkig zijn de Afrikaanse jongens hier totaal niet verlegen en komen ze steeds zelf vragen om te dansen. Mijn openingszin is wel steeds: „Jua, baie lekker! Maar ek kan ni goe dans ni”.„
NO PROBLEM, I TEACH YOU.” En jeplaaa! Fantastisch gewoon!
Waren onze kêrels in België maar zo! ;)

Tot morgen voor de volgende update!

Liefs

Woensdag 12 maart 2014: Leejnkie waka waka is hier nog steeds heel graag!

Vandaag is het exact een week geleden dat we onze (baie lange) stop in Istanbul maakten. De voorbije week is werkelijk voorbijgevlogen.Gisteren is er niet echt iets speciaals gebeurd, vandaar dat ik nu pas een blogberichtje schrijf. In de voormiddag lessen gevolgd (vooral de Afrikaanse poëzieles vond ik geweldig!) , in de namiddag allemaal samen gekomen om een presentatie over het Belgische onderwijssysteem in elkaar te steken. Deze moesten we vandaag voorstellen. Meer daarover straks!


’s Avonds zijn we met ons gastgezin en het gastgezin van Chimène en Angelique lekkere pizza gaan eten. Je zou denken “oh, naar een pizzeria”. Maar dat was het helemaal niet! We reden de oprijlaan, naast de wijngaard op en het begon al wat te schemeren. Wat een prachtig uitzicht. Toen we wat verder stapten, was het uitzicht geweldig! Het restaurant bevond zich aan een meer. Achter het meer had je zicht op alle lichtjes van de stad. Het was er super mooi en romantisch. Een aanrader voor alle verliefde koppeltjes zou ik zo zeggen ;)






Een beetje later kreeg ik een berichtje van Tom. Hij had net iets geweldig gezien! Tom logeert in een ‘koshuis’. Een beetje de studentenhuizen van bij ons. Het is hier blijkbaar de gewoonte  dat elk koshuis  elk jaar eeen ander koshuis ten huwelijk vraagt. De jongens uit het koshuis mochten stemmen op een vrouwelijk koshuis uit de buurt.  Dit jaar kozen ze het koshuis Bliss uit. Als echte gentlemans met rozen in de hand gingen ze de dames bezoeken en zongen een serenade a capella.Omdat wij deze prachtige ervaring niet konden meebeleven, filmde Tom alles. Waaauw! 

Vandaag is mijn dag een beetje slechter begonnen. Meerbepaald de nacht…In het midden van de nacht kreeg ik plots een super enge nachtmerrie. Ik heb wel al slechte dromen gehad, maar nu was het echt angstaanjagend. Ik werd al roepend wakker. Zo eng, zo bang…Nu begin ik stilaan te denken dat het misschien toch een bijwerking is van de malariapil die ik neem. Ik hoop dat het bij deze ene keer blijft, want zo wil ik echt niet meer wakker worden. Fingers crossed voor vanavond dus!

Deze ochtend gingen we rond 9 uur naar het huis van Albert Hoek bij Tom, Ruth en Sien. Daar werden de laatste afspraken overlopen voor het geven van onze presentatie. We gaven onze presentatie aan twee groepen. De ppt stond in het Engels, maar wij spraken een mengeling van ‘stadig’ (traag) Nederlands en een ‘bitjie’ (beetje) Afrikaans. De studenten leken wel erg geïnteresseerd in onze, nogal complexe, onderwijsstructuur. Albert Hoek leek ook zeer tevreden over onze uitleg. Missie geslaagd dus! Er zijn zelfs acht studenten die ook interesse hebben om naar België te komen.
Daarna aten we, zoals elke middag, in het koshuis. In de namiddag werkten we allemaal een beetje voor school. Taken, eindwerken, ….Jaja, ook hier in Zuid-Afrika wordt er hard gewerkt!


Rond 18 uur stak onze papa Chris de braai aan! Het was weer om de vingers van af te likken. Daarna moesten we ons een beetje haasten. We hadden om 19uur afgesproken met de andere studenten.Aangezien we zaterdag verhuizen, zijn het de laatste dagen dat we samen zijn en moeten we ervan profiteren om nog wat quality-time met elkaar door te brengen.TIJD OM TE FEESTEN DUS!




Het was GE-WEL-DIG! Ik begin meer en meer fan te worden van het uitgaansleven hier. Ze dansen hier zo veel leuker dan bij ons! DAT IS PAS CULTUUR. De jongens dansen hier BAIE LEKKER! En jaja, ook ik werd ten dans gevraagd. Ik begin de Afrikaanse dans zelf al te kunnen. Zeker voor herhaling vatbaar!




Je merkt het dus wel... Zoals onzen Tom het zou zeggen: 
             „Leejnkie WAKA WAKA” is hier nog steeds heel graag! 


                                                     Soen!

PS: MIJN NIEUWE FAVORIETE AFRIKAANSE NUMMER: http://www.youtube.com/watch?v=XVoAFzBb92o

Maandag 10 maart: Living the good life with awesome people!

Wauw, week 2 is ingezet. Dit is ook de laatste week dat ik hier in dit geweldige gastgezin in Wellington verblijf. Zaterdag verhuizen Melissa en ik naar Paarl. Dan begint de echte stage. Ik vind het toch wat spannend… Nu lijkt het echt nog vakantie. Oke, we volgen wel de lessen mee. Maar omdat de lessen hier al om 13u gedaan zijn, heb je nog een hele dag vol ontspanning. En daar profiteren we dan ook van!

Deze ochtend had ik het moeilijk om op te staan. De wekker liep af om kwart voor zeven, maar ik had gerust nog enkele uurtjes kunnen blijven liggen. Helaas kon dit niet, want het is maandag. En maandag is schooldag.Rond kwart voor acht voerde papa Chris ons naar school. Daar wachtten we op onze mede-Afrikaantjes om samen naar de les te gaan.De eerste les was ‘language education’. Het ging eigenlijk vooral over de voor-en nadelen van boeken in de klas. Dit hebben wij ook gezien in België. Deze les was eigenlijk gelijklopend met onze les ‘taal.’Het volgende lesblok was ‘Afrikaans’. Dit wilden we zeker niet missen. Hoe meer Afrikaans we kunnen bijleren en meepikken, hoe beter! Al moet ik wel zeggen dat het steeds beter gaat. Ik begrijp het steeds beter. Nu nog zelf wat vlotte zinnen proberen vormen en tegen dat ik terug kom naar België spreek ek baie lekker Afrikaans ;)Het was een lesje semantiek. Even in grote lijnen uitleggen: woorden hebben verschillende betekenissen. Zowel bij ons, maar ook in het Afrikaans. Je hebt dus de context nodig om de zin te begrijpen, maar ook de intonatie is van groot belang.Dit is ook weer vergelijkbaar met wat we leren in België.Eigenlijk heb ik nog niet veel verschillen opgemerkt bij het volgen van de les. Ze leren hier ongeveer hetzelfde als bij ons, maar het is natuurlijk nog maar mijn tweede lesdag ;)

De laatste les van vandaag was ‘art’. Joehoee! We kregen de opdracht een sprinkhaan op een grashalm te tekenen met pastelkrijt. De ene kon het al wat beter dan de andere, maar al bij al was het een super leuke les. De les was zelfs te vroeg gedaan, want we waren nog niet allemaal klaar.De docent stelde ons gerust. Eén van de volgende lessen mogen we er zeker aan verder werken.
Ziehier, mijn fantastische creatie:(still in process)

Zo zat onze schooldag er weeral op. Dat vliegt hier echt voorbij!
Op naar het koshuis. Daar kregen we lekkere lasagne te eten. Het smaakte wel anders dan in België, maar helemaal niet mis!

Omdat we ons gastgezin beloofden vandaag voor de “kos” te zorgen, maakten we een vlugge stop in de winkel.

O ja, heb ik trouwens al verteld dat ze hier ook een sparreken hebben? Ik voelde me helemaal thuis toen ik dat zag! ;D

Nog even een vlugge stop in de schoenenwinkel. En met trots stel ik jullie voor: 

MIJN AANKOOP VAN VANDAAG.

-       -Omdat ge voor 40 rand (2,80 euro) echt niet kunt sukkelen –

Rond 15 uur waren we thuis. Al onze mede-Afrikaantjes kwamen mee bij ons voor een frisse duik in het zwembad en om te genieten van het zonnetje. Een geweldige namiddag! Het is echt een geweldig toffe groep. 

We kennen elkaar nog geen week, maar het lijkt alsof we al jaren vrienden zijn. Volgens mij heeft onze citytrip op de luchthaven van Istanbul daar ook wel veel mee te maken… ;p

Alleszins, ik amuseer me te pletter. Jammer dat we vanaf volgende week niet meer samen in dezelfde stadjes zitten. Maar niet getreurd, want we hebben hier ook twee weken vakantie. En daar gaan we samen van genieten!

Dit hebben we vandaag trouwens ook al wat uitgestippeld. Hoe, waar, wanneer, wat, …

Er staan fantastische dingen op het programma. EN… ik kan eindelijk op safari!

Rond 18u ging iedereen naar zijn eigen gastgezin. Wij begonnen aan het eten. Op het menu van vandaag: balletjes in tomatensaus met puree.

Het was koken op het gevoel en naar mijn gevoel maakt mijn mama ze toch net ietsie pietsie beter. Maar ons gastgezin vond het super lekker. Ze schepten zelfs twee keer op en dat wordt hier anders nooit gedaan.

DIKKE DUIM VOOR ONS DUS!

Ik hoorde dat het vandaag in België ook terrasjesweer was, dus ik zou zeggen: GENIET VAN HET MOOIE WEER, DAT DOE IK OOK!

Dikke kus

 Jullie -intussen al wat bruiner-  Afrikaantje