Zondag 11mei 2014: Het afscheid is nabij…
Het laatste weekend hier in Zuid-Afrika. Echt een raar gevoel.Toch heb ik er heel hard van genoten.
Vrijdag 9 mei 2014: Verrassinspartytjie
Daarom waren er amper kinderen op school. Dat is hier blijkbaar de gewoonte. De kinderen komen allemaal te voet vanuit de Townships naar school en wanneer het zo regent blijven de meeste gewoon thuis.
De klasjes waren dus maar half gevuld.
Ik hielp juffrouw Belinda en de kleuters wat met het in elkaar knutselen van de moederdagkaartjes. Jaja, ook hier wordt er aan de mama’s gedacht hoor!
Daarna trokken Melissa en ik naar elke kleuterklas om er een poppenspel op te voeren. Het was hetzelfde poppenspel als dat wat we opvoerden in Boishaai. Het leek ons wel interessant om te kijken of de kleuters hier anders zouden reageren op het poppenspel dan in Paarl.
De kleuters waren ook hier heel betrokken en aandachtig.
In de klas van juf Charlene waren ze zelfs zo verbijsterd door de andere werkvorm en het verhaal, dat ze muisstil bleven. Normaal gezien is dat niet de gewoonte van deze kleuters. Maar ze leken sprakeloos. Ook juf Charlene was keek er raar van op dat ze zo stil bleven.
Ook al was het voor de kleuters iets moeilijker om het te begrijpen, toch begrepen ze de belangrijkste inhoud wel na het verhaal. Vooral omdat we alles ook wat verduidelijkten door middel van vragen.
De kleuters haalden hier ook zelf aan dat ze moeten delen en dat Jezus hen graag ziet. Dat Jezus iedereen graag ziet omwille van wie hij is.
Wat ik wel vond, is dat het verhaal hier nog meer paste, dan in Paarl. De kleuters moeten hier echt hun eten delen met hun vriendjes, anders lijden ze letterlijk honger. Ze worden hier elke dag mee geconfronteerd. En net DAAROM begrepen zij het verhaal op een andere manier nog beter dan de jongens in Paarl.
Rond 10uur waren we ongeveer klaar met opvoeren van ons poppenspel.
Omdat er zo weinig kindjes waren en ze maar de helft van het klaslokaal in beslag namen, kreeg ik het idee om al te beginnen aan het verven van de tafels.
Zo trokken Melissa en ik onze verfkleren aan en we vlogen er meteen in.
De uren verstreken en we verfden erop los. Voor ik het wist, was het twee uur. Tijd dus om naar huis te gaan!
Al zeg ik het zelf, we hebben echt goed gewerkt! We hebben al vier van de zes klasjes klaar. Volgende week moeten we er dus nog twee doen. De tijd is kort, maar het moet gewoon lukken!
Toen we thuiskwamen, begonnen we met het versieren van het huis waaaaant vanavond ging hier het verrassingsfeestje voor Sien haar verjaardag door. Jaja, jullie horen het goed. Een feestje op Anura. Met spitbraai!
Er werden dertig personen verwacht!
Het feestje was FANTASTISCH. Het was bovendien ook de allerlaatste keer dat we allemaal samen waren. Maandag vertrekken Ruth en Sien al naar huis.
Niet te geloven…
Daarom maakten we voor de allerlaatste keer een echte familiefoto. Mama, papa en de acht kindjes. Zijn we niet oulik?
Na heel wat dansen, lachen, gekke foto’s nemen en fantastische filmpjes te maken, kropen we om 2u in bed. Ook Tom en Anouk bleven slapen, dus het voelde weer als vroeger.
We sloten de avond ook af met een ode aan onze gastmama en gastpapa. Eén van onze lijfliedjes hier in den Afrique, speciaal voor hen:
Zaterdag 10 mei 2014: Afscheid van een vriend…
Zoals jullie me wel kennen, vloeiden er enkele traantjes. Nog enkele goodbye knuffels en daar gingen ze…
Omdat we allemaal wat met een wrang gevoel achterbleven, stortten we ons op het schoolwerk. Jaja, het laatste weekend maar BERGEN WERK TE DOEN.
Het was eigenlijk wel gezellig. Met ons viertjes in onze pyjama aan het haardvuur.
Ja, jullie horen het goed. Met het haardvuur! Want het is hier heeeeel koud de laatste tijd. Niet het Afrika-weer dat je zou verwachten. De winter is nu eenmaal in het land.
We werkten heel goed door en rond zes uur wilden we er nog even tussenuit.
Genoeg gewerkt voor vandaag!
Stephen en Charlene namen ons mee naar een wijnplaats waar we lekker konden eten.
Voor mij was het gewoon belangrijk dat we samen nog eens iets gezellig gingen doen.
Zondag 11 mei 2014: laatste zondag= moederdag = familiedag
Ik ga ze super hard missen!
Vervolgens maakten we ons klaar voor een echte familiedag.
Omdat het onze laatste zondag hier is, wilden Melissa en ik er nog eens op uit trekken met onze Afrikaanse ouders.
Chimene en Angelique bleven thuis om verder te werken.
Stephen en Charlene namen ons mee naar een heel groot winkelcentrum.
Daar winkelden we erop los. Zo goed dat we op een bepaald moment zelfs verdwaald waren en de auto niet meer vonden. Oepsieeee! Al een geluk dat Melissa een goed oriëntatiegevoel heeft!
Als afsluiter gingen we naar een plek waar ik nog nooit was binnen geweest. Zelfs niet in België! HET CASINO
FANTASTISCH! Het was immens groot en er was zo veel volk!
We liepen wat rond en wat me vooral opviel was dat er hier heel veel oudere mensen aan het spelen waren. Tjah, je moet iets doen met je vrije tijd zeker?
In het casino was er ook een bowlingbaan. We maakten er meteen gebruik van en hadden de tijd van ons leven!
's Avonds hielden we ons wat rustig en genoten van een heerlijke warme chocomelk, samen in de zetel.
Morgen start onze laatste week. Ik heb echt een dubbel gevoel.
Langs de ene kant is het wel leuk om volgende week naar huis te gaan en iedereen terug te zien. Langs de andere kant wil ik hier nog drie maanden langer blijven.
Dat wordt weer een weekje vol gevoelens!
Lekker slaap, liewe maatjies!
Jullie Afrikaantje
Donderdag 8 mei 2014: Kinderen, getekend voor het leven
Toen ik deze ochtend opstond, vertelden Melissa en Chimene me dat ik luidop had gedroomd. Ik praat normaal gezien nooit in mijn slaap, maar 10weken Afrika hebben duidelijk een invloed op mij…
Blijkbaar ben ik heel luid beginnen lachen: "Hahaha, ai Evert nee, hahaha”.
Tjah, er wordt hier duidelijk iemand gemist he, little nephew! ;)
Melissa en ik startten de ochtend met een gezamenlijke activiteit. Een toneeltje met een moraal. We voerden dit op in beide klassen. Eerst in haar klas, vervolgens bij die van mij. Ik merkte wel op dat de kleuters het hier veel moeilijker hadden om op de inhoudsvragen te antwoorden, dan de jongens in Paarl.
Daarna begeleidde ik opnieuw de verschillende groepjes tijdens de wiskundige activiteiten. Een jongetje viel me op in het bijzonder. Hij kon geen enkele kleur en geen enkel cijfer correct benoemen.Ik vroeg juf Belinda of dit altijd zo was. Zij wist me te vertellen dat zijn mama gestorven is en dat hij bij zijn tante woont. Zij kijkt echter helemaal niet naar hem om, laat hem aan zijn lot over en daardoor heeft hij een grote achterstand. Ik probeerde individueel wat met hem te oefenen op de kleuren, maar voor ik het wist was de tijd al om.
Omdat juf Belinda wat papierwerk wilde afwerken, vroeg ze of ik met de kleuters naar buiten wou en enkele spelletjes met hen spelen. Geen probleem!
Eerst liet ik hen wat werpoefeningen doen met de pittenzakjes. Dit konden ze eigenlijk heel goed. Daarom ging ik over naar een ander spel. "Chinese voetbal”. Ook dit spelletje lukte aardig. Omdat de kleuters er zelf naar vroegen, speelden we ook nog eens het spel dat ik hen dinsdag leerde "eekhoring eekhoring akker”.
Ze spelen dit heel graag en ook heel goed. Die chirospelletjes slaan echt overal aan he!
Tenslotte leerde ik mijn kleutertjes een makkelijke versie van telefoontje. Al een geluk. Want zelfs met deze makkelijke variant hadden ze het moeilijk. Het was wel een spel dat hen volledig stil kreeg. Aan concentratie ontbrak het dus niet.
Na de pauze vond er zich een bijeenkomst in de zaal plaats. Net zoals in Paarl werd het schoollied en het volkslied gezongen. Toch voelde het heel anders aan. De zaal zat overvol. 1500kinderen dicht bij elkaar. De directeur begon de bijeenkomst met enkele mededelingen. Hij drong erop aan dat de kinderen moeten leren om op tijd naar school te komen en hun uniformen aan te trekken. Het was zeker niet de eerste keer dat ze deze preek kregen en ik het sterk het gevoel dat het ook niet de laatste keer zal zijn…
Daarna kwam er een meneer naar voor die de kinderen en wijze les wou meegeven. Hij begon met het voorlezen van een stukje uit de Bijbel. Daarna volgde een hele uitleg met als moraal: "Je krijgt niets voor niets in het leven. Je moet werken voor je resultaten om later een beter leven te hebben.”
Ik vond het wel mooi wat hij allemaal zei. Pure waarheid. Alleen vrees ik dat de kinderen hier niet echt werk van zullen maken…
Wanneer ik, na de zaalbijeenkomst, met mijn kleuters naar het toilet ging, begonnen de meisjes plots speciaal voor mij een liedje te zingen. Zijn ze niet oulik?
Ze lijken allemaal zo schattig en lief. En dat zijn ze meestal ook, maar deze kleuters hebben ook al zo veel meer meegemaakt dan dat velen van ons ooit zullen meemaken.
Elk kind heeft hier zijn eigen verhaal.
Naar veel van hen wordt er amper omgekeken. En dat zie je op alle vlakken…
Ook uiterlijk!
Er zijn heel wat kleuters in mijn klas met wondes op hun hoofd. Deze zien er niet alleen vies uit, maar zijn ook heel besmettelijk. Je mag er dus niet te dicht bij komen en zeker niet aanraken. Hier heb ik het soms moeilijk mee.
Deze kindjes krijgen al zo weinig liefde en wanneer ze iets te dichtbij komen met hun hoofd (voor een knuffel) moet ik ze al wegduwen.
Ik voel me dan altijd zo schuldig…
Toch probeer ik hier met alle kleuters om te gaan zoals ik met mijn kleuters in België omga. Ik moet hier gewoon meer op mijn hoede zijn op vlak van hygiëne enzo.
De dag ging snel voorbij en toen ik thuis toekwam begon ik meteen met mijn voorbereidingen voor morgen.
Wanneer Charlene thuiskwam, zag ik meteen dat ze geen lekkere dag had gehad.
Vandaag had ze eindelijk een gesprek kunnen hebben met de mama van het meisje dat steeds in haar broek plast.
De reden waarom ze dit doet is nu veel duidelijker, maar het is zo verschrikkelijk.
Ik ga hier op mijn blog niet gedetailleerd beschrijven wat de precieze oorzaak is, want daarvoor is het te gruwelijk en ik vind dat je zulke dingen niet zomaar op het internet kan schrijven. Maar het komt erop neer dat ze doodsbang is. Charlene zal morgen de schoolpsychologe raadplegen en ik hoop uit de grond van mijn hart dat het helpt.
Ik weet dat er erge dingen daar gebeuren in de Townships en dat deze kinderen heel wat erge dingen meemaken, maar nu alles zo concreet in mijn eigen klasje voorkomt, heb ik het er toch wel heel moeilijk mee…
Wetende dat dit maar één voorbeeld van de 1500 kinderen op Klapmuts is, roept toch heel wat gevoelens op. Deze kinderen zijn allemaal getekend voor het leven. Elk met hun eigen problemen, elk met hun eigen verhaal…
Deze avond ga ik nog wat doorwerken voor morgen én koken.
Het is onze beurt om eten te maken en we maken spaghetti op ‚girlies’ wijze.
Zo zit deze, toch wel zware en vermoeiende dag, er op.
Tot snel, vriendjes
XOXO
Woensdag 7 mei 2014: VERKIEZINGEN IN HET LAND
Vandaag konden we uitslapen omdat het verkiezingsdag was.Nu ja, veel heb ik daar eigenlijk niet van gemerkt.
Stemmen is zelfs niet verplicht in Zuid-Afrika. Dus Stephen en Charlene hebben dit dan ook niet gedaan. De uitslag wordt vandaag ook niet bekend gemaakt. Dit zal pas in de naweek zijn.
Het was dus een gewone vakantiedag voor ons. Een vakantiedag waar we veel gewerkt hebben voor school.
Jaja, jullie dachten misschien dat we hier niet veel moesten doen. Maar de voorbije weken is het wel al arbeiten geweest hoor. En er staat ons nog een week en half zwaar doorwerken te wachten.
Deze ochtend zijn we eerst nog even naar de mall gegaan omdat we allemaal nog heel wat knutselgerief nodig hadden voor onze lessen.
Stephen op pad met vijf vrouwen. Tjah, je kan het al raden… We hebben de volle drie uur in de mall rondgelopen.
Na twee uur hadden Melissa en ik eigenlijk al alles wat we nodig hadden en daarom besloten we om een cappuccino te drinken MET een gigantisch groot stuk chocoladetaart.
Het smaakte enorm om dat met mijn vriendinnetje te verorberen.
Mijn favoriete Afrikaanse lied is, zoals jullie misschien wel al weten, "Rebel en rats".
Al weken aan een stuk probeer ik de songtekst te vinden, maar tevergeefs.
Ik zing dus steeds men eigen woorden, die helemaal niet kloppen.
Daarom besloot ik zondagavond om eens heel goed te luisteren naar de tekst en hem op te schrijven. Dit is me op een kwartiertje al gelukt. Maar ik wist zeker dat er heel wat dingen niet aan klopten. Daarom vroeg ik Charlene om hem te verbeteren. Ze wist de tekst zelf niet zo goed en daarom kwam ze vandaag met een verrassing!
Speciaal voor mij is ze in de mall de cd van Kurt Darren gaan kopen.
Daar stond natuurlijk de songtekst wel in en zo kon ik hem perfect vanbuiten leren en meezingen zo veel ik maar wil.
Ouuuh, wat is het toch een schatje, ons mama. Zij doet nu eens echt alles voor ons.
IK WAS ECHT SUPER BLIJ. Niet gewoon omdat ze die cd had gekocht. Maar gewoon om het gebaar. Ik die al een week aan het praten ben over een stomme songtekst en hop, zij zorgt ervoor dat ik hem heb. 'n oulike Afrikaanse mamma!
(Btw, ik ken hem al vanbuiten he ;p
En eerlijk gezegd, had ik de songtekst nog heel goed vertaald. Fier op mezelf!)
Na een tijdje kwamen Chimene en Angelique ons vergezellen en konden we eindelijk terug naar huis toe gaan.
Eenmaal thuis vlogen we er allemaal meteen in. Zo ging dat de hele namiddag door…
Rond 17uur ging Stephen weg met het bakkie om de paarden te vangen en op stal te zetten.
Ik had wel even nood aan ontspanning, dus ik ging maar al te graag mee.
Stephen nam een paard voor zijn rekening en ik het andere. Het deed me denken aan mijn eigen paardje vroeger.
Na een kleine wandeling zette ik het op stal en reden we terug naar huis.
Eenmaal thuis ging het werken nog een beetje verder.
Plots trok iedereen naar een andere kamer om te gaan skypen. Aangezien ik niet meteen iemand had om te skypen, besloot ik maar om Charlene te helpen met het avondeten.
En daar was ze heel blij mee!
Ze lachte zelfs een beetje met mij. „Leejnkie, niemand nie is lief vir jou nie. Niemand wil skype nie. Miskien jy moet maar hier blyf bij Stephen en my.”
AWEL JA, CHARLENE. DAT LIJKT ME EEN BAIE GOED IDEE! ;)
Na het eten deed ik de laatste voorbereidingen voor mijn lesjes morgen en hielp ik mijn vriendinnetjes hier nog wat met lamineren. Ze hebben het lumineuze idee gekregen om tafelkaartjes te maken voor al hun klassen. Dat is dus een heel pak werk! Ik hoop voor hen dat de leerlingen er dan ook gebruik van zullen maken. Want het zou jammer zijn na al die moeite…
Lekker slaap, maatjies.
liefs!
Dinsdag 6 mei 2014: Ook ik kreeg vandaag inspectie over de vloer
Na gisteren tot 23uur te hebben gewerkt en geknutseld, waren we deze ochtend klaar om gepakt en gezakt naar school te vertrekken.
Tijdens het onthaal probeerde juf Belinda te herhalen wat ze de kleuters gisteren had geleerd over de herfst. Ze stelde vragen zoals: "Hoe zie je dat het herfst is?” , "Wat gebeurt er met de bomen in de herfst?”, "Wat doen de dieren in de herfst?”
De kleuters konden op geen enkele vraag antwoorden. Zelfs niet toen de juf vroeg over welk thema ze eigenlijk aan het leren waren.
Ze beweerden zelfs dat het warmer begint te worden en je zag zo dat ze gewoon gokten zonder het allemaal echt te begrijpen.
Juf Belinda reageerde echt boos en riep tegen de kinderen dat ze hier niet zijn om te spelen, maar om te leren.
Ik vond haar reactie wat overdreven en vooral het roepen vond ik niet nodig. Langs de andere kant begreep ik haar ook wel een beetje… Het moet echt vermoeiend en frustrerend zijn om elke dag dingen aan te brengen en wanneer je er dan naar vraagt kijken ze je aan alsof je een andere taal spreekt.
Letterlijk! Zelfs wat elke dag herhaald wordt zoals "de dagen van de week” en "de getallen” is steeds weer op een opgave. Geen enkele kleuter die van de eerste keer een correct antwoord kan geven. ALS ze al een antwoord geven…
Dit moet op de duur wel heel frustrerend zijn. Na een tijdje riep ze dat ze niet bang moesten zijn om te antwoorden, maar als ze zo tegen mij zouden roepen, zou ik eerlijk gezegd ook niet meer durven antwoorden.
De kleuters kunnen er immers niets aan doen en dat is echt schrijnend.
Na het onthaal was het mijn beurt om in actie te schieten. De kleuters gingen aan hun tafels zitten voor de wiskundige activiteiten en ik nam drie groepjes voor mijn rekening. Eén groepje ging verder met het sorteren van de verschillende soorten blaadjes. Het tweede groepje ging aan de slag met de egels en wasspelden.
Het was de bedoeling dat de kleuters het juiste aantal wasspelden in de juiste kleur op de egel staken. De kleuters vonden het echt een leuke opdracht en waren er ook goed mee weg.
Na een poosje ging ik over naar wat vraagjes en opdrachten om te differentiëren. Ik merkte op dat de kleuters het moeilijk hadden met resultatief tellen. Daarom oefende ik dit wat in met hen.
Het laatste groepje kreeg kaartjes met getallen en echte herfstbladeren. Ze moesten een kaartje trekken en vervolgens het correcte aantal blaadjes erbij nemen. Dit lijkt een simpele opdracht, maar dat was het helemaal niet voor hen.
"Zes” in plaats van "acht”. En wanneer ik vroeg hoeveel ze er te weinig hadden of hoeveel blaadjes men nog nodig had, hoorden ze het donderen in Keulen.
Getalbegrip is hier duidelijk nog niet verworven.
Zelfs wanneer ik hen gewoon blaadjes liet tellen, sprongen ze van drie naar vijf of telden blaadjes dubbel.
Eén jongetje was er wel goed mee weg. Nadat hij alle kaartjes had gehad, begon hij zelfstandig de bladeren te sorteren per kleur.
Na de wiskundige activiteit kregen de kleuters nog beweging en knutselden verder aan hun herfstbomen van gisteren.
Daarna was het tijd voor mijn verhaal.
Ik vertelde het verhaal van "die eekhoring wat slim wou wees”.
Ik was net begonnen, toen plots de inspectie binnenkwam.
Jeplaaa, van timing gesproken! Ik vertelde rustig verder en de kleuters luisterden geboeid. Je kon een speld horen vallen. Wanneer mijn verhaal klaar was, zette de mevrouw van de inspectie zich recht en zei: "Oeeh, meisie. Jy es pragtig! Oulik hoe jy die Afrikaanse taal praat. Ek dink ek moet ook naar Belgie toe kom. Pragtig is jy”
Ik voelde me geflatteerd. Zo complimenten en dan nog van de inspectie! Ik zei dat mijn Afrikaans nog niet zo super was, maar dat ik probeer en mijn best doe.
Waarop ze antwoordde: "Trying is the most important thing in life!”
Ziezo, met deze wijze woorden van de inspectrice was mijn dag weer goed.
Omdat juf Belinda nog wat dingen moest bespreken, trok ik met de kleuters naar buiten.
Ik besloot hen het lievelingsspelletje van mijn meisjes in de chiro te leren. "Eend eend gans”. Om het toch wat in het thema te laten passen, werd het dus "eekhoring, eekhoring, akker”. Net zoals in België sloeg dit spelletje aan. Ze speelden het goed en lachten de hele tijd. Het was leuk ze zo zorgeloos bezig te zien. Ze leken allemaal zo gelukkig en dat deed me echt deugd. Even alle zorgen van thuis vergeten…
Na nog enkele weetjes over het weer in de herfst en enkele werkjes, zat de dag er weer op. Omdat het morgen geen school is, omwille van de verkiezingen, besloten Melissa en ik om vandaag al te beginnen schilderen. We leerden de werkman wat beter kennen, die maar al te graag wou helpen om "mooie kleuren voor ons te mengen”. Hij maakte echt het lelijkste kleur dat er bestaat door alle kleuren door elkaar te mengen. Maar omdat hij zo vriendelijk zei: "I make a beautiful color for you, girls.” durfden we natuurlijk niets zeggen. Vrijdag gaan we verder met onze schilderactiviteiten. Hopelijk schieten we dan een beetje op.
Toen we naar huis wilden rijden, zagen we plots een dikke rookpluim net naast de school. Er stond een huis in de Township in brand. Maar omdat deze grenst aan de school, was dit echt heel dichtbij. Alle huizen staan daar ook zo dichtbij elkaar, dat het niet anders kan dan dat het vuur zich heeft verspreid. De brandweerwagens bleven maar komen…
Naar gevoel toch wel.
Eenmaal thuis besloten we het wat rustig aan te doen. We waren alle vier zo moe dat we als een blok in slaap vielen in de zetel.
Rond 18uur begonnen we aan nog een beetje schoolwerk, maar het meeste werk stel ik toch een beetje uit tot morgen hoor. We hebben gisteravond lang genoeg gewerkt denk ik zo.
Voila, dit was weer een hele boterham over vandaag.
Een vermoeiende en drukke dag hier in Klapmuts!
Als afsluiter wil ik jullie dit toch nog even laten lezen. Het is een tekstje dat in de klas hangt. Het beschrijft precies hoe deze kindjes zich voelen. Velen onder hen krijgen niet veel liefde thuis en hebben al heel wat ellende meegemaakt. Ze leven in erbarmelijke omstandigheden en verlangen, net als elk ander kind,naar een beetje liefde van hun mama.
Een tekstje om over na te denken…
Liefs Leentje
Maandag 5 mei 2014: Op een echte Herfstdag...
De voorlaatste maandag van mijn fantastisch avontuur.
Ik kan het bijna niet geloven…
Deze week sta ik in de klas bij juf Belinda in de klas met als thema 'De herfst’.
En dat is nu eens heel toepasselijk, want BRRRRR. Het was behoorlijk koud vandaag!
Met mijn lange broek en jas trok ik opnieuw naar de Primary school Klapmuts.
Zoals elke ochtend startte de ochtend met een vergadering.
Toch is dit geen dag zoals alle andere. De leerkrachten zagen er op hun best uit én ze waren allemaal goed op tijd.
Vandaag is namelijk de eerste dag dat de inspectie aanwezig is op school. Gedurende de hele week zal de school aan inspectie onderworpen worden. Dat brengt natuurlijk de nodige spanning met zich mee.
De inspectie bestaat uit drie vrouwen en één man. Ze stelden zichzelf voor en zeiden dat leerkrachten niets moesten vrezen.
Ze zijn hier immers niet om iemand af te breken, maar om opbouwende kritiek te geven.
Na deze korte kennismaking begaf ik me naar het klasje van juf Belinda.
Het viel meteen op dat ook deze kleuters super braaf en rustig zijn.
Al meerdere malen werd me verteld dat de kinderen in Klapmuts heel onbeschoft zijn.
Maar eerlijk gezegd, heb ik daar tot nu toe nog niets van gemerkt. Integendeel.
De kleuters hebben hier meer discipline dan in Boishaai
De dag bij juf Belinda verliep gelijkaardig aan de dagen die ik heb geobserveerd bij Charlene.
Onthaal, themabespreking, wiskunde, beweging, creatieve activiteiten, muziek en een verhaal stonden vandaag op het programma.
Ik ben echt heel tevreden over alles wat ik heb kunnen observeren.
Juf Belinda is een super enthousiaste juf die echt houdt van haar job. Dat merk je zo. Ze wil de kleuters ook steeds echt dingen bijleren én doet dit bovendien steeds in thema.
Tijdens de wiskundige activiteiten verdeelde ze de kleuters in groepjes. Drie groepen deden iets zelfstandig aan de tafels. Eén groepje nam ze bij zich om een geleide activiteit mee uit te voeren.
Ze vertelde me dat de groepjes elke dag wisselen, zodat iedereen bij haar aan de beurt komt en ze elk kind op wiskundig vlak goed kan observeren.
Omdat de kleuters aan de tafels gewoon moesten puzzelen en spelen met de plasticine, stelde ik voor om de kinderen aan de tafels morgen voor mijn rekening te nemen.
Ik ga enkele activiteiten voorzien in thema met concreet materiaal om ook bij hen aan wiskundige initiatie te doen.
Na al dat harde werken ging juf Belinda met de kleuters naar buiten. Ze deed enkele bewegingsactiviteiten (opnieuw in thema!) waar de kleuters zelf herfstblaadjes en eekhoorns werden. Ze vonden het fantastisch!
Het volgende spelletje vond ik dan weer fantastisch.
„Fire in the mountains” waarbij de kleuters steeds groepjes met het juiste aantal maatjies moesten vormen. Iets dat ik in België ook wel nog zou willen doen.
Na school trokken Chimene, Angelique en ik meteen naar de bib om al wat te werken voor we naar huis konden. Het wordt weer een avondje goed doorwerken!
Daarna reed Juaniva met ons naar de mall om knutselgerief en verfborstels te kopen voor morgen.
Omdat het woensdag geen school is (wegens de verkiezingen) hebben Melissa en ik besloten om morgennamiddag al te beginnen met het schilderen van de tafels.
Eenmaal thuis begon onze bezige avond. Elk zijn eigen werk, maar o zo gezellig bij elkaar aan het haardvuur. Van een echte herfstdag gesproken!
Lekker slaap, maatjies
Soen Leentje xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten