Week 11

Vrijdag 16 mei 2014: Afscheid nemen valt me zwaar

Deze ochtend deed ik mijn ogen open en de eerste gedachte die in mijn hoofd flitste was: "Omg, morgen vlieg ik naar huis!”
Echt een raar gevoel.
Net alsof het toen pas door drong. Onze lieve poetsvrouw Lea was ook weer vroeg op post.
En we hadden een klein geschenkje om haar te bedanken. Pas op, niets speciaals ofzo.
Ik had in België goedkope parfum gekocht, maar omdat ik die haar amper had gebruikt zag je zelfs niet dat er iets uit was. Chimene had in Eversdael een klein zakje gekregen met douchegel en bodycream, maar omdat ook zij dit niet echt gebruikte besloten we dit aan Lea te geven.
Ze was in de wolken. Begon te huilen en zei dat ze dit enorm appreciëerde. 

De laatste dag in Klapmuts… Omdat Jeaniva ons wat te laat was komen ophalen ( en we daarbovenop de honden per ongeluk hadden laten ontsnappen) kwamen we voor onze laatste dag te laat op school. De vergadering was al gedaan en daarom vroeg directeur Ron Frans of we tijdens de tweede pauze even naar de docentenkamer konden komen.

Ik haastte me meteen naar graad R. Want vandaag moest er nog heel wat schilderwerk gebeuren! 
Vuile kleren en hup, schilderen maar. Omdat Melissa nog wat groepjes moest meenemen voor haar bachelorproef, stond ik er dus eerst alleen voor.
Met een paar "vette schijven van DJ Tom” schilderde ik van 8u-11u alle tafels uit de klas van juf Belina en juf Verosca. Wanneer mijn kleutertjes passeerden om naar toilet te gaan of tijdens de pauze, riepen ze allemaal heel enthousiast: "Juffrou Leejnkie! Oee, lyk mooi. Pragtig!”

Ik kreeg al de tranen in mijn ogen, wetende dat ik vandaag afscheid moest nemen van hen.
Rond 11uur was het eindelijk klaar! Toen Melissa kwam kijken of ze nog kon helpen, was er eigenlijk nog maar één klasje dat moest gebeuren. 
De juf had echter liever dat we wachtten tot de kindjes naar huis waren, dus hadden we even niets te doen.
Ik besloot terug naar het klasje van juf Belinda te gaan omdat ik daar tenslotte toch een hele week had gestaan en de kleuters de hele tijd vroegen wanneer ik nog eens naar hun klasje kwam.

Toen ik daar aankwam stonden alle kleuters in een rij voor twee vrouwen die ik niet kende. Het waren dokters. De kleuters kregen vandaag een inspuiting. 
Bij ons in België zou je de kleuters al tot buiten horen huilen of zou er toch wat meer heisa rond gemaakt worden.
Hier stonden de kleuters met een glimlach aan te sluiten en de spuiten werden aan de lopende meter gegeven. Ze gaven geen kick! Even hun oogjes toeknijpen en voilà, daar verscheen weer die glimlach. Het leek wel alsof ze fier waren wanneer ze een spuitje hadden gekregen.

Toen de dokters weg waren ging de bel. TWEEDE PAUZE!
Juf Belinda nam me ARM IN ARM mee naar de docentenkamer. 
Daar stonden de directeur en de andere leerkrachten op ons te wachten.
Meneer Ron Frans begon te speechen. Hij zei echt heel mooie en leuke dingen over ons.
Hoe blij dat hij wel niet was dat wij er waren, dat we heel wat mooie dingen hebben verwezenlijkt, … Echt om stil van te worden.
Maar stil worden konden we niet, want na zijn toespraak was het aan ons om iets te zeggen!
Elk om de beurt stonden we recht en zeiden iets kleins.
Daarna zeiden de juffen zelf iets over ons individueel en bedankten ons voor alles wat we gedaan hadden. EMOTIONELE BOEL DAAR!
Op het moment dat ik dacht dat het gedaan was, zei Ron Frans plots: "En nu, ek wil julle vraag… Geef my e drukkie!”
Jeplaaaa, knuffelen met de directeur. En natuurlijk volgden dan alle leerkrachten ook nog.
Traantjes vloeiden…

Toen ik terug naar de klas ging was het bijna tijd voor de kleuters om naar huis te gaan.
We namen nog een laatste klasfoto en dan moest ik van mijn kindjes afscheid nemen.
Het viel me toch wel zwaar. Wetende dat ik hen waarschijnlijk nooit meer zal terugzien.
Wetende dat ik weer ga waar ik alles heb wat ik maar wil (en meer!) en dat zij elke dag met zo veel minder moeten leven.
Zoals Angelique het zei: „Bij ons leven de koeien nog niet in zo’n slechte omstandigheden als sommige kinderen hier moeten leven”.
Na heeeeeeeel wat drukkies zwaaide ik hen uit…

Toen ik over de speelplaats liep kwamen super veel kinderen van de verschillende graden die ik zelfs niet kende naar me toe om afscheid te nemen met een knuffel.

Nadat ook het laatste klasje geschilderd was, konden we naar huis!
Onze Lea was nog steeds aan het poetsen en mama Charlene lag nog nog steeds een beetje ziek in bed.
Omdat we toch al allemaal emotioneel waren, vroegen we of we op haar bed mochten klimmen.
(Jaja, klimmen! Dat bed is gigantisch hoog!)
We vertelden over onze dag, dronken een kop koffie en aten een stukje cake, allemaal samen op het bed.
Ook ons Lea nam een stoel en zette zich erbij. Ik vond dat een geweldig moment! Eén die ik nooit zal vergeten. Het was echt gezellig en voelde zo vertrouwd.

De andere meisjes besloten wine tasting te gaan doen. Maar omdat ik gigantische hoofdpijn had en ik mijn koffer op mijn gemak wilde maken, besloot ik thuis te blijven bij Charlene.
Wanneer de andere meisjes vertrokken babbelden charlene en ik eerst nog een beetje na.
Ze zei dat Lea zo in de wolken was over het parfum. Dat ze bij haar was gekomen en had gezegd: „mevrouw, mevrouw, jy moet ruik. My man sal weer verliefd word op mij!”
Ze vond het geweldig. En ik was echt blij dat ik haar met zoiets kleins zo gelukkig had gemaakt.
Na vier weken onze nest op te ruimen en allemaal onze was te doen, had ze dat ook wel verdiend!

Daarna trok Charlene met mij naar mijn kamer. Ik kon het niet blijven uitstellen, het was tijd om mijn koffer te maken!
Op mijn bed zag ik plots een envelop liggen. Het was een kaartje van Charlene en Stephen.
Ik was nog geen drie zinnen verder, of het was al van dat. Tranen tranen tranen…
Het was een prachtig kaartje. Eén die ik zo hard ga koesteren!

Na een stevige knuffel, begonnen we eraan. Ik verzamelde alles op mijn bed, Charlen rolde alles op en legde het mooi gerangschikt in mijn koffer.
Ze was hier echt een pro in, want in een mum van tijd zat het meeste erin en kon ik ze PREFECT dicht krijgen. Zelfs beter dan toen ik naar hier kwam! ZOTTE DINGEN!
Ik was eigenlijk echt blij dat ik niet mee was gaan wijnproeven. Dat ik op mijn gemak, samen met Charlene mijn koffer kon pakken en nog een beetje van dit moment kon genieten.





's Avonds gingen we voor een laatste keer allemaal samen uit eten.
Het laatste avondmaal!
Het voelt toch maar dubbel hoor. Langs de ene kant ben ik blij dat ik zondag iedereen terug zal zien. Maar langs de andere kant wil ik hier helemaal nog niet weg en wil ik al zeker geen afscheid nemen van alles en iedereen hier.











Toen we thuiskwamen, maakten de anderen hun koffer en sloten we de dag af met een tas koffie/warme chocomelk, samen in de zetel.
Van een familiemoment gesproken!

Morgen is het zover… Dan moet ik het vliegtuig op.
Ik kan het bijna niet geloven. De tijd is zo snel voorbij gevlogen.
Mijn laatste nacht in Zuid-Afrika…

Lekker slaap, liewe maatjies!

Liefs jullie Afrikaantje

Donderdag 15 mei 2014: We doen is zot in de Afrique!

Sinds gisteren heb ik enkele jeukende/zere vlekken op mijn rug. Ik maakte me niet zo veel zorgen en smeerde er gewoon een beetje cortisonezalf op. "Dat zal wel overgaan”.Maar toen ik deze ochtend opstond leek het nog erger en ik voelde het ook veel meer. Het lijken wel een soort van beten.Daarom sprak ik met Stephen af dat hij me om 11uur bij de school zou komen halen om naar de apotheker te gaan in het dorp. Hij moest Charlene toch naar daar brengen en aangezien ik al mijn lesjes voor 11uur kon geven, was dit geen probleem.

Ik startte de ochtend met mijn lesje over de dagen van de week. Opnieuw waren de kleuters er meteen mee weg. Ze linkten de afbeeldingen perfect aan de dagen en ook het rijmpje zeiden ze na een aantal keer al flink mee. Ik heb echt het gevoel dat dit het voor hen veel gemakkelijker maakt. Hopelijk gaat de juf hier ook mee verder na mijn vertrek. (Dat alsmaar dichterbij komt!)

Daarna moest ik me ongelofelijk hard haasten naar de bibliotheek. Want om kwart voor 9 hadden we met een klasje uit België afgesproken om te skypen! 
SPANNEND SPANNEND SPANNEND.Melissa en ik zetten alles klaar, maar Afrika zou Afrika niet zijn als er niet enkele technische probleempjes opdoken. Gelukkig hadden we hier snel een oplossing voor en zo kon het skypen met een kwartiertje vertraging toch doorgaan!De kleuters stelden elkaar vragen zoals "wat eten jullie? Met hoeveel zitten jullie in de klas? …”Het was leuk om ze bezig te zien. Als slot zongen zowel de Belgische, als de Afrikaanse kindjes een liedje. Schattig!!

Daarna ging ik terug naar mijn klasje, want er stond nog iets speciaals op het programma. TIKTAK IN DEN AFRIQUE!De kindjes keken met open mond en hoe luid ze gisteren waren, kon je nu een speld horen vallen.Hieronder kunnen jullie meegenieten van een verkorte versie.

Ondertussen was het al reeds 11uur en nam ik mijn gerief bij elkaar om op Stephen te wachten.Ook Chimene ging mee omdat zij geen les meer moest geven vandaag en ze nog heel wat materiaal voor morgen nodig had uit de Paarl mall.
Toen ik bij de apotheek om de zalf vroeg die Vincent (mijn lieve neef aka dokter-in-spé) mij had aangeraden, kreeg ik te horen dat ik deze alleen maar met een voorschrift kon verkrijgen. Ik kreeg weer allerlei rampscenario’s in mijn hoofd. Want Stephen had me verteld dat hij vorig jaar gebeten was door een spin en na drie dagen verlamd in het ziekenhuis lag. IK MOET WEL BINNEN DRIE DAGEN HET VLIEGTUIG OP HE!!!
Daarom probeerde ik met handen en voeten uit te leggen dat ik niet meer naar de dokter kon, maar dat ik deze zalf echt nodig had omdat het pijn deed en ik zaterdag al terug naar België vertrok. Tijdens mijne parlé vertelde ik ook maar ineens dat mijn neef uit België DIE DOKTER IS gezegd had dat ik deze moest hebben. De mevrouw achter de balie was echt super lief. Ze zei dat ik niet moest panikeren en dat ze mij ging helpen.Ze stelde voor om de verklaring van mijn neef als doktersvoorschrift te gebruiken, maar moest zelfs geen bewijzen zien. Ze geloofde me op mijn woord en had enkel zijn naam nodig.THANK GOD DAT ER HIER ZO LIEVE MENSEN ZIJN IN DEN AFRIQUE.Zo kreeg ik zonder voorschrift mijn antibioticazalf toch mee naar huis. Hopelijk werkt ze nu ook!

Chimene had al haar materiaal gekocht, maar toch had ze nog niet alles wat ze wou.We zitten met ons twee al weken bezig dat we iets zot willen doen voor we naar huis gaan, maar aangezien het bijna zover is wordt het wel tijd om er aan te beginnen.VANDAAG WAS HET DUS DE DAG OM EENS ZOT TE DOEN IN DEN AFRIQUE! 

's Avonds maakten we macaroni met kaassaus en hesp en zaten we allen nog gezellig samen in de zetel. We bekeken de filmpjes van voorbije weken en begonnen al lichtjes emotioneel te worden bij de gedachte dat we zaterdag afscheid moeten nemen. De voorbije weken leefden we hier echt als een gezinnetje en het was net alsof ik hier met drie zussen zat.Dag en nacht samen, plezier beleven, elkaar plagen, laaaaaange gesprekken, heel veel lachen en GEEN GÊNE! Momenten om nooit meer te vergeten.

Lekker slaap, skattebolle!
XOXO

Woensdag 14 mei 2014: Klapmuts maakt heel wat gevoelens los…

Vandaag mocht ik opnieuw in de klas van juf Jeaniva staan. Charlene kon terug naar school en ook juf Fiella was genezen.

Bij juf Jeaniva werden de kleuters hard aan het werk gezet. Tijdens de wiskundige activiteiten liep ze rond met haar observatieschrift en noteerde wat de kleuters al wel/niet konden. Ik vond het echt positief om dit te zien. Ze vertelde me dat dit verplicht is en dat dit later ook wordt weergegeven op het rapport.

Na de pauze kwam de "zorgjuf” een lesje geven in de klas. Ik zeg "zorgjuf” omdat ik niet goed begrijp wat de meerwaarde is van deze vrouw. Wat ze doet en zegt tegen de kleuters slaat op niets en zelfs de juffen zeggen dat ze hun tijd komt verspillen.
Dat even ter zijde, was ik vandaag echt kwaad op haar. Een jongetje dat voor haar zat, was even niet aan het opletten. Niet dat hij echt stoorde. Hij keek gewoon even niet naar haar. Plots nam ze hem vast bij zijn oor en begon er in te knijpen. Zo hard dat hij vijf minuten heeft zitten huilen. Geen krokodillentranen, maar echt verdriet.
Ze negeerde het gewoon en ging verder met haar les. Ik was echt zo kwaad en van mijn stuk gebracht. Hoe kan je dat nu doen zonder je slecht bij te voelen? En vooral omdat hij niets verkeerd had gedaan?! Voor mij onbegrijpelijk…

Even later was het eindelijk mijn beurt om mijn verhaal van die reënfeetjie te vertellen.
De kindjes luisterden echt super geboeid. Ik was blij om te zien dat ze, ondanks dat het toch wel een uitgebreid verhaal was, hun aandacht erbij konden houden. 
Na vijf minuten hield juf Jeaniva het voor bekeken. Ze wandelde de klas uit en bleef een half uur weg. 

De kleuters zijn normaal gezien super braaf en gedrild. Wanneer juf Jeaniva in de klas is, zeggen ze geen woord. Maar wanneer zij net de klas uit was, veranderde hun gedrag plots in de tegenovergestelde richting. Ze begonnen te roepen en te lachen en door de klas te hollen. Ik probeerde ze tot bedaren te brengen, maar dat hielp niet. 
Zelfs wanneer ik streng uit de hoek kwam, lachten ze me gewoon uit in mijn gezicht.


Ik mag natuurlijk niet veralgemenen. Er waren enkele kleuters die met hun vinger op de mond op de mat zaten, maar de kleuters die zo uitdagend waren, overheersten de hele klas.
Ik probeerde hen te kalmeren en rustig te houden met een spelletje. Dit werkte voor de meeste kleuters, maar vier kinderen waren echt heel gemeen.
Ik zette er één buiten, en de andere drie zette ik aan de kant in de klas. Maar dat deerde hen niet. Ik voelde me echt een slechte juf. Drie jaar naar school gegaan en hier leek het alsof ik ze gewoon niet in de hand kon houden. Goed bezig, Van Herreweghe.
Ik besloot de storende kinderen te negeren en een klapspelletje met de anderen te doen.
De anderen deden wel goed mee, maar toch voelde ik me er helemaal niet goed bij.
Op het moment dat juf Jeaniva (eindelijk) weer de klas binnenkwam, schoten alle kleuters plots recht en werden weer de engeltjes van aan half uur daarvoor. 
Ik kon mijn ogen niet geloven… Eigenlijk was ik echt blij dat de dag om was, want ik had echt geen goed gevoel.

En dat was nog maar het begin van heel wat gemengde gevoelens!
Na school brachten we eindelijk een bezoek aan de Townships.
Jeaniva reed er met ons naartoe. Omdat we steeds werden gewaarschuwd dat het daar zo gevaarlijk is, gaven we onze tassen al mee met Stephen. Achteraf gezien was dit helemaal niet nodig. Ik was ook helemaal niet bang!
Ik geef toe dat we heel veel bekijks hadden, maarja wat wil je… Vier blanke meisjes in het midden van een Townships tussen allemaal zwartmensen.
Maar de meesten zeiden gewoon vriendelijk hallo. Vooral de kindjes keken vol bewondering. Wat wel "leuk” was, was dat er ook meerdere kinderen naar ons kwamen toegelopen om ons een knuffel te geven. Het waren kindjes die ons kenden van school.
We brachten een bezoek aan het speelpleintje, een kindercrèche, mochten binnen in enkele huizen een kijkje nemen, brachten een bezoek aan wat leerkrachten van school en wandelden in het plakkerskamp. 
Het is onbeschrijfelijk in wat voor kleine, erbarmelijke huizen ze daar leven. Eigenlijk is dat gewoon niet te vatten. Dit was duidelijk de andere kant van het "mooie” Zuid-Afrika. Veel foto’s heb ik niet, omdat we dachten dat dit te gevaarlijk zou zijn. Eigenlijk hadden we gerust wat foto’s kunnen nemen. Maar onderstaande foto’s (genomen door de kinderen zelf) schetsen ook wel al een beeld van hoe het er daar uitziet…

Toen ik thuiskwam, was ik uitgeput. Zowel fysiek als mentaal. Ik weet niet hoe het komt, maar het was echt een zware, bewogen dag. Charlene zag het en praatte eventjes met mij. Ik vertelde haar dat ik niet goed wist wat ik verkeerd deed bij de kinderen in de klas. Ze zei me dat ik helemaal niets verkeerd doe. Dat ze me al heeft bezig gezien en ik een heel goede juf ben. De kleuters horen gewoon dat ik niet van hier ben; weten dat ik niet hun echte juf ben, en wanneer deze dan niet in de klas is profiteren ze daar dubbel en dik van.
Ze weten ook dat ik hen nooit zou slaan of pijn zou doen en hebben dus niets te vrezen.
Ik was wel blij dat Charlene dit zo zag, maar toch blijft het een beetje dubbel.
Want nu ik heb gezien hoe de kindjes leven na school, begrijp ik langs de andere kant ook wel dat zij ergens hun frustraties kwijt moeten kunnen en op een bepaalde manier aandacht zoeken. 

Ik hoop gewoon dat het morgen een beetje beter loopt en dat ik van de twee laatste dagen nog kan genieten. Want ook al hebben sommige kinderen vandaag het bloed van onder mijn nagels gehaald, ik ga het toch moeilijk hebben met het afscheid hier. 
Het kunnen echte bengels zijn, maar tegelijkertijd kunnen ze soms zooooo lief zijn!

Tot môre, liewe vriende

Liefs Leentje

Dinsdag 13 mei 2014: Flexibel zijn, dat leer je pas echt in Zuid-Afrika!

Deze ochtend vertrok ik goed geladen naar school om les te geven aan het klasje van juffrouw Jeaniva. Tenminste, dat dacht ik toch… Tot ik hier op school aankwam.

Omdat er vijf van de zeven juffen van graad R ziek waren (onder andere onze mama Charlene), werd ik zowat verplicht om een klas over te nemen.
Ik werd in de klas van Charlene geplaatst en daar stond ik dan met mijn 30 kleuters.
Ik had wel wat lesjes voorbereid voor in de klas van Jeaniva, maar bijlange niet zoveel om een hele dag mee te vullen.
Rustig blijven en vertrouwen op mijn ingevingen van het moment dus!
Ik begon met het onthaal. Samen met de kleuters zong ik de verschillende liedjes en vervolgens ging ik over naar de dagen van de week.
Dit leidde ik in met mijn goede vriend Tumelo. Waar ik niet op gerekend, was dat de kleuters net dezelfde pop al hadden staan in de klas.
"Dat es TomTom, dat es TomTom”. Oei, daar stond ik dan met mijn pop die er net hetzelfde uitzag. "Nieje nieje, maatjies! Dis es Tumelo, die boetie van TomTom”.
"Oeeeeeeeee!”
Dat probleempje was ook weer opgelost.

Tumelo bracht de dagen van de week aan met de flesjes toverwater. De kleuters deden goed mee. Ze konden alle kleuren en afbeeldingen perfect benoemen. Bovendien konden ze zelfs de afbeeldingen linken aan de dagen. Wanneer ik vroeg welke dag we vandaag, gisteren en morgen zijn, lukte het heel goed om hierop correct te antwoorden. Tumelo hielp hen met aanduiden en de kleuters waren er redelijk snel mee weg. Ik was tevreden!
Als afsluiter leerde ik hen een rijmpje over de dagen van de week. Ze leken het wel fijn te vinden en na drie keer konden ze het al bijna helemaal meezeggen.

Na het onthaal herhaalde ik het klankje van de week, alsook het cijfer van de week.
Daarna gaf ik hen enkele wiskundige opdrachten aan de tafels. Dit konden ze goed zelfstandig en ondertussen had ik tijd om eens na te denken hoe ik de komende vier uur nog zou vullen.

De kleuters uit de klas van Charlene zijn normaal gezien heel rustig, stil en gedrild. Maar nu hun eigen juf er niet was, probeerden ze er wat van te profiteren. Ze waren heel rumoerig en luisterden soms echt niet. De kleuters hebben ook wel door dat wij nooit zouden slaan en aan roepen zijn ze gewoon, dus waar zouden ze bang voor zijn?
Daar komt dan ook nog eens bij dat ze goed genoeg weten en horen dat Afrikaans niet onze moedertaal is. Ik kan mijn plan heel goed trekken in het Afrikaans, maar het brengt toch je gezag wat in het gedrang.
Ik besloot om mijn trukendoos boven te halen. Alle kleuters werden verzameld in de kring en ik begon mijn zelfgemaakt liedje over de herfst te zingen. Ze werden allemaal stil…
Vervolgens toonde ik de bijhorende prenten en zong het liedje nog eens.
Toen ik inhoudsvragen stelde, konden ze er eigenlijk wel goed op antwoorden.
Net als in België hebben de kleuters het hier ook moeilijk met te 'luisteren’ en niet meteen te gaan meezingen.
Ik leerde hen het liedje aan en ze waren echt zeer betrokken. Toch merk ik dat ze zich hier minder snel de tekst kunnen memoriseren dan de kleuters van bij ons. Maar geen probleem! Ik zal nog een hele week met hen oefenen en hopelijk kunnen ze het tegen vrijdag perfect alleen zingen!

Daarna speelde ik nog een kort spelletje met hen om eens na te gaan hoe goed ze kunnen memoriseren. Ik toonde hen blaadjes in verschillende kleuren in mijn handen. Wanneer zij de ogen sloten, verstopte ik eentje. Daarna moesten ze raden welk blaadje er weg was.
Ik was eigenlijk echt verbaasd hoe goed ze dit konden. Zelfs met vier, vijf, zes blaadjes of wanneer ik er meerdere verstopte, ze wisten het perfect!

Om tien uur hadden we wel genoeg gewerkt en was het tijd om een beetje te eten.
Vandaag waren er echter wel heel veel kindjes die niets bij zich hadden om te eten. Zeven kleuters kwamen zeggen dat ze niets hadden. Er waren wel enkele andere kleuters die konden delen, maar de meeste hadden zelf maar één boterhammetje bij. Omdat er nog steeds twee kleuters waren die niets te eten hadden, gaf ik mijn boterhammen aan hen.
Een middag eens niet eten had ik er wel voor over om die trieste gezichtjes weer vrolijk te maken.

Na het eten kwam Melissa met het fantastische nieuws dat ze mij een beetje kwam helpen in de klas. Ik was echt blij, want met twee sta je toch sterker dan alleen.
We besloten om wat muziek- en ritmespelletjes te spelen. Dit vonden de kleuters echt geweldig! Ook ik genoot er enorm van. Ze werkten goed mee en deden echt leuke dingen op de instrumenten. TOPMOMENT!

                 



















              
Na enkele knutselactiviteiten, voelden we dat er niet veel meer met de kindjes was aan te vangen. Ze zetten de boel een beetje op stelten en niets hielp om hen stil te krijgen.
Ik heb echt veel geduld (toch als het op vlak van kleuters aankomt) en ik word echt niet snel kwaad, maar nu hadden ze me echt kwaad gekregen. Ik voelde me machteloos omdat ik alles al had geprobeerd om ze stil te krijgen en te doen luisteren, maar niets hielp. Ik voelde gewoon dat ze ervan aan het profiteren waren.
Sommige kleuters waren echt zoooo uitdagend. Zelfs de moeilijkste kleuters in België hadden nog nooit zo gedaan tegen mij. Plots was ik het beu en toen heb ik me eens echt kwaad gemaakt. Ik heb wel al vaker kinderen onder hun voeten gegeven in België, maar me kwaad gemaakt zoals ik nu was, heb ik nog nooit gedaan. Ik was er eigenlijk zelf van geschrokken. De kleuters blijkbaar ook, want je kon een speld horen vallen. Geen woord zeiden ze nog! Ze luisterden met wijd gesperde ogen naar mijn preek en ik voelde me er eigenlijk echt niet goed bij dat ik zo had moeten reageren. Langs de andere kant had ik wel al alles geprobeerd om hen te doen luisteren, zonder resultaat.
Toen de kleuters stil waren, probeerde ik hen op een rustige en duidelijke manier uit te leggen dat ik hen allemaal heel graag zie, maar dat ze me op deze manier echt kwaad hadden gekregen. Dat we zo niet verder konden werken en dat ze op een even respectvolle manier met mij moeten omgaan, als met juf Charlene. Ze begrepen het wel en van toen af aan waren ze veel kalmer. Ze kwamen zelfs naar me toe om mij een extra dikke knuffel te geven. Ik denk dat ze wel doorhadden dat ze fout bezig waren.

Vervolgens namen Melissa en ik hen mee naar de turnzaal. Omdat Melissa vandaag voor haar bachelorproef rond ballonnen had gewerkt, deden we wat bewegingsspelletjes met de ballonnen. Ze waren door het dolle heen. Hoe een simpel voorwerp als een ballon, zo veel blijdschap kan veroorzaken, ZALIG GEWOON!

Ik speelde mee met de kleuters en de tijd vloog vooruit.
Voor ik het wist was het tijd om naar huis te gaan.

Vandaag was echt een heel vermoeiende dag. Er waren leuke en minder leuke momenten.
Maar ik heb er wel veel uit geleerd.
Over het algemeen vind ik dat ik het wel goed heb gedaan en ben ik eigenlijk wel een beetje trots op mezelf. Op het onverwachts een hele dag alleen een klas van dertig kleuters overnemen, het is een hele opgave. Maar het is me toch maar mooi gelukt!

Ik heb wel gemerkt dat ik aan heel wat kleuters gehecht begin te raken. Dat zal vrijdag een emotionele dag worden als we afscheid moeten nemen…

Nu is het hoog tijd om te beginnen werken! Want als ik morgen weer een klas moet overnemen, zou ik graag enkele activiteiten achter de hand hebben.
Soens
Leejnkie

Maandag 12 mei 2014: We vliegen er voor de laatste week stevig tegenaan!

Een nieuwe week, de laatste week.
Vandaag startte ik in het klasje van juffrouw Jeaniva. 
Ik had in het weekend al heel wat voorbereid voor komende dagen, alsook een lesje over de dagen van de week. In de andere klassen waren er toch heel wat kleuters die hier moeite mee hadden. Maar toen ik deze ochtend deze kleuters bezig hoorde, was ik stomverbaasd. Hier konden de kleuters de dagen wel benoemen. Ze konden zelfs perfect antwoorden welke dag het gisteren was en welke dag het morgen is.
Jeaniva brengt dit wel goed aan. Ze heeft ook van elke dag prenten hangen in de klas en duidt dit aan met een lat, telkens wanneer de dagen van de week worden opgezegd.
Ik zal dus morgen mijn lesje niet te makkelijk mogen maken. Maar het zit al goed in mijn hoofd hoe ik het ga aanpakken. Ik ga hen zelfs het versje van de week aanleren
 (vertaald in het Afrikaans voor alle duidelijkheid ;) )

Over het algemeen was het onthaal sterk gelijklopend met het onthaal van in België.
Alles werd overlopen en op een goede manier. Ik heb er eigenlijk niet echt iets op aan te merken.

Plots kwam de mevrouw die voor het eten zorgt de klas binnen.
Normaal gezien krijgen enkel de kinderen die geen eten mee hebben ’s ochtends te eten op school. Vandaag waren er drie kinderen die zeiden dat ze geen eten bij zich hadden, terwijl dit eigenlijk wel zo was. Juf Jeaniva ging dit na en zei dat ze hier helemaal niet over mochten liegen. De mevrouw die voor het eten zorgt leek wat medelijden te hebben met de kleutertjes. Daarom vroeg ze wie graag een bordje wilde hebben. Alle dertig kleuters sprongen recht en vlogen meteen naar de deur.
Natuurlijk wilden ze allemaal iets om te eten! 

Dat is trouwens nog iets dat me is opgevallen. De juffen dreigen hier vaak met ”straks krijg je geen eten” wanneer kinderen niet luisteren. In België zou deze aanpak niet werken. Maar hier doen ze werkelijk alles voor een beetje eten.

Daarna werd ik zelf aan het werk gezet. Juf Jeaniva vroeg me om de wasco’s te raspen voor het knutselen straks. Ik heb welgeteld een uur zitten raspen. Wat een werk!
Wat ik zo jammer vond, was dat de kleuters zelf niet hiermee aan de slag gingen. de juf werkte gewoon hun werkjes van vorige week hiermee af. Maar dat had volgens mij geen enkele meerwaarde aan hun werkje…

Ik heb vandaag erg goede dingen gezien van juf Jeaniva. Vooral haar onthaal en taalactiviteit vond ik geweldig! Maar langs de andere kant was ik ook wel wat geschrokken. Ze slaat de kinderen super vaak met haar lat. Oke, niet altijd super hard. Maar toch! 
Ik hoop dat ze dit niet meer te veel doet deze week, want het is echt niet leuk om naar te kijken.





In mijn klas zit ook een jongetje met het foetus alcohol syndroom. Hij is tien jaar, maar is even groot als de andere kleuters. Je kan het zo aan zijn gezichtje zien en ook zijn manier van doen is niet echt normaal.
Morgen zal Chimene hem komen halen. Deze week werkt zij namelijk met een groepje FAS-kinderen voor haar eindwerk. Het zal hem ook deugd doen om eens zo wat extra begeleiding te krijgen.

Na school kwamen we meteen naar huis. En daar was ik echt blij om!
Ik was vandaag zoooo moe en ik had bovendien bergen werk. 
Morgen bied ik namelijk verschillende activiteiten aan. 
Ik probeer zoveel mogelijk kansen te grijpen, zodat ik uit de laatste week het maximum kan uithalen.

Morgen op het programma:
- De dagen van de week
- Zelfgemaakt liedje
- knutselen van een egel
- verhaal: "die reënfeetjie”

Tot morgen, maatjies

Veel liefs