Week 8

Vrijdag 25 april 2014: Juffrou Leejnkie en die drie varkies

De laatste dag van de week én de laatste dag voor de vakantieeeee!Gisteren hebben we allen nog tot half twaalf zitten knutselen voor vandaag. (OMG, ik heb nog nooit zo lang voor school gewerkt!) Maar het resultaat mocht er wel zeker zijn. Deze ochtend kon ik naar school vertrekken met een (al zeg ik het zelf) prachtig gezelschapsspel in het thema van vandaag.

Ik begon de ochtend met het verhaal van 'die drie varkies’. De kleuters luisterden heel aandachtig. Het was leuk om te zien hoe betrokken ze waren.Eerst was ik een beetje bang dat de kleuters mij of het verhaal niet goed zouden begrijpen. Maar telkens wanneer ik een inhoudsvraag stelde, konden ze hier goed op antwoorden. Een hele opluchting!Ik vond zelfs dat ze aandachtiger waren dan de jongens in Paarl. Je zag hen genieten van het verhaal en dat deed mij ook genieten van het lesgeven. 

Na het verhaal haalde ik mijn gezelschapsspel erbij. Ik legde dit eerst gezamenlijk uit en de kleuters konden niet wachten om het te spelen. De varkentjes moesten door middel van te gooien met de dobbelsteen, zo vlug mogelijk bij het stenen huisje geraken. Vervolgens koos ik drie kleuters die dit samen met mij mochten spelen. De anderen laat ik na de vakantie wel eens aan de beurt. 
Het spelletje spelen verliep vlot en de kleuters bereikten alle drie het stenen huisje voor de wolf hen kon vangen. Hoeraa!

Daarna haastte ik me naar de klas van Melissa. Omdat haar mentor vandaag al een dagje vrijaf had genomen, stond ze er helemaal alleen voor. TIJD OM EEN HANDJE TOE TE STEKEN DUS!En dat was nodig. De kleuters van deze klas waren duidelijk iets minder braaf dan de kleuters van Charlene. Maar met ons twee konden we ze perfect aan. Eerst een werkje rond rangschikken van klein naar groot en dan wat knutselen en puzzelen. Daarna hadden we het een beetje gehad met binnenzitten. We besloten dan maar om enkele bewegingsspelletjes buiten te spelen. Het was prachtig weer, dus dat was mooi meegenomen.

Tenslotte sloten we de schooldag af met het aanleren van een versje rond de dagen van de week.Eentje uit België, nogal vrij vertaald in het Afrikaans. Maar de kleuters vonden het geweldig!

Omdat we nog een uurtje op Jeniva moesten wachten voor we naar huis konden gaan, besloten Melissa en ik om al te beginnen met het schilderen van de tafels in Charlene haar klas.Zien we er niet beeldig uit? Helaas zag ik er na een uurtje iets minder beelding uit, alsook de vloer van Charlene haar klas.
Ik weet niet hoe ik het doe, maar telkens wanneer ik schilder, hangt alles vol.

Toen ik Charlene tegenkwam, zag ik dat ze niet zo happy was. Ik vroeg haar wat er mis was en ze vertelde dat alle graad R juffrouwen deze maand geen loon krijgen. De school heeft geen geld om hen uit te betalen. Maar aangezien het deze week vakantie is, en er heel wat mensen op dat geld hadden gerekend, is dit echt wel een ramp. Zo erg en oneerlijk, maar je kan er helemaal niets aan doen…

Wanneer we thuis kwamen zaten onze Afrikaans vriendjes Anouk en Tom al te wachten op ons in de tuin.Jaja, de vakantie kan beginnen! Toch zullen we wel wat moeten werken hoor. Nog heeeeel wat te doen voor de laatste twee weken hier in Afrika. Maar daar denken we nu nog niet aan.Vanaf nu enkel genieten! 

Lekkere naweek, julle!
XOXO

Donderdag 24 april: Een dag vol ideeën en projecten

Na onze ontspannende ladiesnight van gisteren waren onze batterijen weer helemaal opgeladen om aan een nieuwe dag te beginnen.
En dat was nodig! Want wat een drukke dag…






Vandaag stond ik opnieuw in de klas van Charlene, maar om 9uur hadden Chimene, Angelique, Melissa en ik eindelijk de kans om eens te praten met directeur Ron Frans.
Omdat hij het de voorbije dagen heel druk had, kon hij nu pas tijd vrijmaken om met ons te praten. We stelden allemaal onze plannen, ideeën en projecten voor en meneer Frans was zeer enthousiast.
Jaja, "WE”. Gisteren vertelde ik jullie dat iedereen hier dingen kan uitwerken rond zijn bachelorproef en dat ik niet echt een "extra project” had ( omwille van de korte periode hier). Wel, ik heb hier de hele avond over nagedacht EN ik heb wat ideetjes verzameld. Deze heb ik dan ook voorgelegd aan meneer Frans en hij zag het helemaal zitten.
Mijn plannen de komende weken:

• Na de vakantie geef ik nog twee weken les. Dat wil zeggen dat er nog twee thema’s aan bod komen. Per thema schrijf ik zelf een liedje en dit leer ik dan (op de correcte manier) aan de verschillende graad R klassen aan. 

→ Meneer Ron Frans vond dit een zeer goed idee omdat visuele perceptie een groot probleem is bij de kinderen hier. Ze leren wel over veel dingen, maar vaak kunnen ze er zich niets bij voorstellen omdat ze het nog nooit hebben gezien. Daarom weten ze niet wat ze zeggen of onthouden ze niet wat ze leren. 
Liedjes zijn een leuke en goede manier om leerinhouden te kunnen begrijpen en verankeren.
Vooral wanneer je ze op een goede en visuele manier aanbrengt. 
Op die manier integreer ik mijn bachelorproef uit België ook hier een beetje én ik help de kleuters op een muzische manier.

• De werktafels in de verschillende graad R klassen kunnen wel een nieuw likje verf gebruiken. Daarom gaan Melissa en ik in de vakantie eens een dagje gaan schilderen. Zo lijken de tafels weer zo goed als nieuw.Wanneer er nog verf over is, zou ik graag stippen op de speelplaats schilderen. De kleuters staan hier voor de klas in de rij. Maar er zijn geen merkpunten waarop ze kunnen staan. Ze moeten gewoon op de tegels achter elkaar staan. Ik denk dat het veel makkelijker voor hen zou zijn als ze op een stip achter elkaar in de rij kunnen staan. 
• Tenslotte gaan we proberen om de samenwerking met de school waar Nathalie vorig jaar het Noord-Zuid-project mee opstartte opnieuw te contacteren. Hier zien ze het wel zitten om nog eens met een Belgische klas te skypen en zo de verschillende culturen te leren kennen.

De tijd is hier wel kort in Klapmuts en dat is jammer. Ik heb het gevoel dat ik hier niet meer zo heel veel kan doen met een grote impact, maar ik probeer er het beste uit te halen.

Tenslotte toonde meneer Frans ons een CD met foto’s van een project dat ze hier twee weken geleden hebben gedaan. De kinderen van de lagere school kregen een wegwerpcamera mee naar huis toe. De opdracht was om gevaren uit hun leefomgeving te fotograferen. De foto’s waren prachtig en schrijnend tegelijkertijd. Kinderen die op het treinspoor liggen, kinderen die spelen met elektriciteitskabels, de barakken waar ze in wonen, vervuild water waar ze van drinken, kinderen met een pistool in de hand, …
Maar enkele van de de zovele voorbeelden.
Het project is veel groter dan ze ooit konden denken. Want binnenkort worden de foto's zelfs getoond op conferenties in Nigeria en Japan.

Toen ik even later opnieuw naar de klas van Charlene ging, waren de kleuters al weer flink aan het werk. Na het harde werk was het tijd voor een ontspannend muziekspelletje.

Ik stond versteld van wat sommige kleuters deden op de tamboerijn. 
Het is dus duidelijk waar wat ze zeggen, die Afrikaantjes hebben gevoel voor ritme hoor!

Na de lessen gauw gauw eten, wat werken voor school, enkele pareltjes van foto’s nemen en wachten wachten wachten tot we naar huis konden gaan. Jaja, dolle pret hier met de meisjes van de Kaho!

Eenmaal thuis vlogen we er meteen in. 
Want zoooo veel te doen, zoooo weinig tijd.
Morgen vertel ik in de klas van Charlene het verhaal van'‚die drie varkies ’ én ik introduceer een zelfgemaakt gezelschapsspelletje rond het verhaal.
Het gezelschapspelletje houd ik wel nog heel basic, want op vlak van wiskunde en tellen zitten de kleuters echt nog niet zo ver. Dat wordt dus weer knutselen vanavond! Joepieee!

Bovendien heeft de juf van Melissa besloten om morgen al op weekend te vertrekken. Met andere woorden: Melissa en ik moeten morgen de klas  een hele dag overnemen.
Na mijn activiteiten in de klas van Charlene, ga ik dus een handje toesteken bij Melissa. 
Dat wordt nog heel wat activiteiten zoeken en uitvinden om morgen met hen te doen.
Zo zien jullie dat het niet enkel vakantie is he. ;)
Omdat Charlene vanavond oudercontact is hebben wij ook voorgesteld om eten te maken voor Stephen. We moeten de papa ook een beetje verwennen he. Een drukke drukke avond.

Normaal gezien gingen we vandaag ook een bezoek brengen aan de Township. Maar juf Kerby (die daar woont en met ons zou meegaan) zei vandaag dat het niet zo’n goed idee is om op een donderdag te gaan. Velen blijven thuis van het werk omdat het bijna weekend én het begin van de vakantie is. Daarom is het nu niet zo veilig. 
We besloten dan maar om maandag na de vakantie te gaan. Maar ik moet en zal de Township van dichtbij zien. Ik wil met mijn eigen ogen zien hoe de kindjes waar ik les aan geef wonen en leven. 

Ziezo, er staat nog een drukke avond op het programma, dus ik ga me er eens aanzetten. Morgen alweer de laatste dag van de week. En dan VAKANTIEEEEEE!

Tot môre, liewe maatjies

Liefs Leejnkie

Woensdag 23 april 2014: Woensdagavond: ladiesnight

Een nieuwe dag in Klapmuts Primary school. Opnieuw begon de dag met een vergadering met directeur Ron Frans en de leerkrachten. Omdat ze zo snel en stil praatten, begreep ik er niet zo veel van. Maar wat ik wel begreep, was dat er om 16uur in de grote zaal een herdenking plaatsvond van de politieman die vorige week werd doodgeschoten.De zaal werd dus de hele ochtend in gereedheid gebracht. Het was een hele bedoening.
Na de vergadering trok ik meteen naar het klasje van juf Charlene. De kleutertjes zwaaien al heel enthousiast wanneer ze me zagen aankomen. Maar niet enkel de kleuters. Terwijl ik over de speelplaats liep, kwamen er heel wat kinderen naar mij toegelopen en begonnen mij te knuffelen. "Dag juffrou!” en dan die lieve snoetjes daarbij… GEWELDIG!

De dag begon met enkele godsdienstliedjes én met het gebed natuurlijk. De kleuters kunnen hier allemaal perfect het onze vader opzeggen. En dit zeggen ze ook steeds met volle overtuiging. 

                                                           Onze vader en oulik liedje

Daarna vroeg Charlene wie vandaag gelukkig was. Bijlange niet elke kleuter stak zijn vinger in de lucht. Daarom vroeg Charlene wie er niet gelukkig was en hoe dat kwam. Er waren een heleboel kleuters die verdrietig waren omdat er thuis ruzie was, of omdat mama en papa kwaad waren op hen of omdat ze zich gisteren hadden bezeerd. Anderen wilden het gewoon niet vertellen.Ik vond het wel fijn dat Charlene toch een momentje nam om eens na te gaan wie zich vandaag wel of niet goed voelde. En om daar toch wat aandacht aan te besteden. Een kind moet normaal gezien gelukkig en onbezorgd zijn. Hier in Klapmuts is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend en het is goed de kinderen dan toch hun gevoelens kunnen uiten.

Vervolgens ging ze verder met de begrippen "eerste, tweede, derde”. WAT EEN OPGAVE! Dit wordt elke dag geoefend en het leek alsof de kleuters dit nog nooit gedaan hadden. Charlene herhaalde het geen tien keer, geen twintig keer, maar wel vijftig keer. De kleuters herhaalden en herhaalden. Maar wanneer ze het alleen moesten doen, sloegen ze alles door elkaar. Telkens wanneer een kleuter het alleen moest zeggen wie er eerst of tweedes of derdes stond, duurde het zeker tien minuten vooraleer hij alle de juiste begrippen bij de juiste persoon in de rij plaatste. Charlene had echt massa’s geduld!Het leek wel alsof ze alles na twee seconden vergaten. Echt raar om te zien.

Wanneer alle kleuters aan hun werkjes begonnen, was er een meisje (Ntlosa) dat gewoon voor zich uitstaarde. Ik ging naast haar zitten en zei nog eens wat ze moest doen. Ze keek naar mij alsof ik Chinees aan het praten was (Oke, mijn Afrikaans is misschien niet perfect, maar zo slecht nu ook weer niet). Charlene kwam bij mij en zei dat Ntlosa mij niet begrijpt omdat ze Xhosa spreekt. (Xhosa is een kliktaal, die onbegrijpelijk is voor iedereen die daar niet mee is opgegroeid)Ze begrijpt dus geen Afrikaans, geen Engels, … niets. Ik besloot dan maar om haar te tonen wat de bedoeling was van haar werkje. Dit lukte wel aardig en na vijf minuten was ze ijverig aan het werk, net zoals de anderen.

Nadat de kleuters alles opgeruimd hadden, was het tijd voor hun snack. Opnieuw waren er heel wat kindjes die geen eten bij zich hadden. Gelukkig hadden ze hele lieve maatjies die hun eten graag wilden delen. Charlene stimuleert dit ook en dat vind ik wel mooi. Omdat Charlene even uit de klas werd geroepen, hield ik zelf een oogje in het zeil. Bijna alle kleuters waren klaar met eten en ik liet hen opnieuw in de kring zitten. Ze stil krijgen was echter een ander paar mouwen. Als de juf van huis is, dansen de kleuters! ;)Stilte vragen deed niets uit, dus ik besloot om leentje’s trukendoos boven te halen. Ik begon een ritme te klappen in mijn handen en op mijn benen. Eerst keken ze raar op, maar niet veel later deden ze vlijtig mee. Toen alle kleuters mee deden, stak ik mijn handen in de lucht en was het muisstil. Daarna deed ik een lichte variant van commando.„Hande op die kop, hande op die neus, hande op die bene, hande op die maag, …”Ze vonden het fantastisch en het was dé manier om ze stil en bezig te houden tot Charlene terug was. 

Daarna haalde ik alle werkjes van de muur, sorteerde ze per naam en deelde ze samen met Charlene uit. Vervolgens hing ik de nieuwe werkjes van deze week op. Zijn het geen pareltjes?  

Na school bleef ik nog een beetje napraten met Charlene en Melissa in de klas. Melissa strest een beetje omwille van haar bachelorproef die ze hier nog moet uitwerken met de kindjes. Nog zo veel werk, zo weinig tijd.Ik daarentegen, stress omdat ik niet weet wat ik nog extra kan doen, behalve lesgeven.Ik wilde Toverbos verder uitwerken, maar aangezien dit een klaslokaal is geworden en er hier niet echt mee wordt verdergegaan, is dit niet echt meer een optie.Chimène, Angelique en Melissa doen hier dan allemaal iets rond hun bachelorproef. De ene rond FAST, de andere rond beweging, de andere rond didactisch materiaal. Maar ik kan mijn bachelorproef enkel in België maken. En omdat Ruth en Sien (die hier vier weken hebben gestaan) al heel wat hebben gemaakt en gedaan voordat wij hier aankwamen, lijkt het alsof ik hier de enige ben die niets extra kan betekenen. Ook omdat ik hier eigenlijk maar twee weken echt les kan geven. Die tijd is zooooo kort om iets op te starten! Ik voel me daar eerlijk gezegd niet zo goed bij en dat vertelde ik ook aan Charlene. Ze zij dat ze mijn frustraties wel begreep, maar dat ik gewoon mijn eigen ding moet doen tijdens het lesgeven. Dit ga ik sowieso proberen doen.Ik heb ook al gedacht om in de vakantie zelf liedjes te maken in de thema’s van de weken die ik hier nog lesgeef. Die kan ik dan aanleren in de verschillende klasjes. Dit is ook wat in teken van mijn bachelorproef en het is toch iets (kleins) extra dat misschien wel leuk is voor de kleuters en de juffen.Voor de rest moet ik nog wat nadenken… Maar ik heb een hele week vakantie om daar heel hard over na te denken. Dus dat moet wel goed komen.




Na school reden we nog even naar the mall want want hadden heel wat om te kopen! Vanavond is het ladiesnight. Stephen gaat squashen en wij hebben het huis voor ons alleen.Daarom hebben we een ladiesnight georganiseerd. Ijscreme, chips, gezichtsmaskers, komkommer, scrub, nagellak, … Alles erop en eraan voor een verwenavond met de meisjes.

Maar helaas komt ontspanning pas na inspanning. Dat wil zeggen: eerst lessen voorbereiden, bloggen, observatieverslagen schrijven, …





Morgen gaan we samen met Charlene naar een Township. Eens kijken hoe het er daar echt aan toegaat. Ik ben zo benieuwd en tegelijkertijd super zenuwachtig. Alles wat ik daar ga zien.. Het is de leefwereld waar mijn kleuters elke dag in zitten. Dat wordt een zware uitstap, maar ik MOET gewoon de echte realiteit met mijn eigen ogen zien.En met Charlene en de andere juf (die daar woont) erbij, is alles veilig.

Nu nog even werken en daarna girlsniiiight.Er staat dus nog een leuke avond op het programma! Ladiesnight, here we come.
XOXO

Dinsdag 22 april 2014: Een dag vol nieuwe indrukken

Vier meisjes in huis: Wat een beplanning voor de badkamer! Toch mocht ik een half uurtje langer slapen dan in Paarl, hoera! Toen om half 7 mijn wekker afliep, was ik wel een beetje zenuwachtig. Vandaag kon ik eindelijk naar Klapmuts toe…

Om kwart voor 8 kwam Jenive ons halen en bracht ons naar school. Toen we daar aankwamen was de ochtendvergadering al bezig. Directeur Ron Frans heette ons hartelijk welkom en stelde ons voor aan de andere leerkrachten.

Vervolgens kregen we een rondleiding van de mevrouw van de bibliotheek doorheen de school.

Daarna bracht ze ons naar onze klasjes.

Over het schoolplein lopen gaf toch maar een raar gevoel. De school ziet er super mooi uit, maar als je voorbij de prikkeldraad kijkt, zie je enkel en alleen de Townships. 

Barakken van huisjes waar al deze kindjes in wonen en waar zo veel schrijnende dingen gebeuren.

Deze week sta ik bij Charlene in de klas. Beetje raar om stagiaire te zijn bij je "mama”, maar Charlene is echt een goede juf! Ze waarschuwde me wel op voorhand dat ik vanaf dag 1 heel streng moet zijn. Niet te veel de kleuters hun "vriendje” worden, maar echt de strenge juf zodat ze luisteren. Ik  heb voor mezelf besloten dat ik een mooi evenwicht ga zoeken. Dit doe ik in België ook en wanneer ik keek naar de manier waarop Charlene lesgeeft, merkte ik dat zij dat eigenlijk ook wel doet.

Wat me vooral opviel, is dat de kleuters uit Charlene haar klas echt goed gedrild zijn. Ze luisterden beter dan de jongens in Paarl. 

Toen Charlene met de kleuters een bewegingsspelletje speelde, merkte wel meteen op dat er enkele kleuters zowel motorisch, als mentaal zwak zijn. 

Ze moesten naar voor, achter, opzij springen. Zelfs na 20keer het samen te doen, waren er nog steeds kleuters die er niet in slaagden om dit alleen te doen.

Vooral Ian is een jongen die het op dit vlak heel moeilijk heeft. Volgens Charlene is hij auditief en visueel sterk achteruit. 

Het thema deze week is 'mijn huis’. In vergelijking met Boishaai in Paarl, werken ze hier wel meer in thema. Ik was blij om dat te zien! Vooral toen de kleuters hun knutselwerkjes maakten was ik zo aangenaam verrast! Charlene gaf geen voorbeeld. Ze legde de opdrachten gewoon uit. De kleuters mochten kiezen met welke materialen ze werkten, hoe hun huisje eruit zag, hoe klein of groot het was, … Kortom: EINDELIJK EEN JUF DIE HIER PROCESGERICHT WERKT! Ik sprak hierover met Charlene en ook zij vindt dit heel belangrijk. Het is de enige manier waarop kleuters echt iets goed leren en daar heeft ze helemaal gelijk in!

Daarna werd er een beetje over 4 verschillende soorten huizen gepraat. Charlene vertelde hoe haar huis eruit zag. Ze vertelde dat ze een groot huis heeft met een eigen kamer, een badkamer, dat ik daar een eigen kamer heb, dat de andere juffen ook een eigen kamer hebben in haar huis, ze heeft een woonkamer, een werkkamer, een keuken, …

Daarna legde ze de link met de kleuters. Ze zei dat zij allemaal in kleine huisjes wonen. Dat iedereen zijn huis er anders uitziet en verschillend is in omvang.

Daarna vroeg ze de kleuters wie een douche heeft in huis. Amper 1/4 van de 30 kleuters stak hun hand op. Vervolgens vroeg ze enkele kleuters met hoeveel ze in hun huis wonen en hoeveel bedden ze hebben. Ik kon mijn oren niet geloven.

Sommige kleuters woonden met 8 in één huis waar er maar twee bedden waren. Ze sliepen samen met mama, papa, broer, zus, oma, opa, …

Het is zo moeilijk om je dit voor te stellen.

Toen het tijd was om te eten, waren er heel wat kinderen die geen eten hadden. De anderen deelden hun eten met hun maatjies. Zo had iedereen toch iets te eten. Wetende dat ik een slaatje, brood en chocoladebrownie in mijn boekentas had zitten, gaf me toch wel een schuldgevoel.

De dag vloog voorbij en voor ik het goed en wel door had was het kwart na 1. Einde van de eerste schooldag in Klapmuts. Omdat Chimène en Angelique les geven tot half drie, gingen Melissa en ik in de bib zitten om wat voor school te werken.

Er was net een les aan de gang van graad 5. Een heel vreemde les toch wel… Het ging over emotioneel en fysiek geweld. De juf toonde gewoon dia’s die de leerlingen moesten overschrijven. De leerlingen luisterden allesbehalve en de juf riep een hele tijd op hen.

Plots keek ik op en zag dat de juf een jongen sloeg met een lat op zijn hoofd en handen. Oke, het was misschien niet zo hard en de jongen trok er zich ook helemaal niets van aan. Maar zoiets zou je bij ons nooit of nooit zien gebeuren. De juf had zich dus al niet populair gemaakt bij mij. Maar wat ze dan deed vond ik zo gemeen. De jongen had net een mooie tekening gemaakt. Ze nam ze af, vouwde ze nauwkeurig op en dreigde er heel de tijd mee ze te verscheuren. Met haar handen deed ze steeds alsof ze aan het scheuren was. Ze was de jongen echt aan het uitdagen. Echt niet fijn om naar te kijken.

Om half vier bracht Jenive ons naar huis. Eenmaal thuis begonnen Charlene, Melissa en ik wat na te praten over de dag. Blijkbaar stond Melissa bij een juf die toch net een iets andere werking had dan Charlene. Voor drie kwartier slapen op de banken is nu niet bepaald iets dat ik bij Charlene had gezien…

We praatten nog wat na over enkele kindjes van in de klas en dat zorgde toch wel voor een krop in de keel.

Een meisje plaste vandaag in haar broek, terwijl ze vijf minuten daarvoor nog maar geweest was. Charlene vertelde dat ze een vermoeden heeft dat er thuis iets niet correct gebeurt met haar. Het is haar al enkele keren opgevallen, dat telkens wanneer ze naast een jongen moet zitten, ze helemaal toeklapt, geen handje wil geven, of zoals vandaag; in haar broek plast. Dit gebeurt dagelijks en voor een meisje van vijf jaar is dat niet normaal.

De gedachte alleen al… Als het werkelijk zo is, dan is dit al het derde jaar op rij dat Charlene met deze feiten geconfronteerd wordt in haar klasje. De harde realiteit van Klapmuts… Verschrikkelijk gewoon.

Deze avond ga ik nog wat werken voor school en eens kijken welke activiteiten ik deze week eventueel al zou kunnen geven. Ik wil er meteen invliegen!

Ondanks de erge dingen die ik zonet heb geschreven, wil ik wel vermelden dat ik over het lesgeven (van Charlene) een heel goeie indruk heb gekregen. Om eerlijk te zijn vond ik, wat ik vandaag heb gezien, beter dan wat ik in Boishaai heb gezien.

Maar dat zijn pas mijn indrukken na dag 1. Morgen kan ik jullie al veel meer vertellen!

Veel liefs 

Leejnkie 

PS: Toen ik hier donderdag aankwam, hoorde ik dat er die ochtend in het politiekantoor van Klapmuts een politieman was doodgeschoten en dat alle munitie was gestolen. Er was redelijk wat ophef over, omdat men vreesde voor verdere acties.

Ik heb hier niets over gezegd om jullie niet onnodig ongerust te maken en omdat de school heel goed werd beveiligd. Maar vandaag werd de man opgepakt. Dus alles is weer oké :)

NO PANIC!

Maandag 21 april 2014: Opnieuw gesetteld

Vandaag de laatste dag van onze lange naweek.
Omdat iedereen er wel nood aan had, sliepen we eens lekker uit. Nu ja, "uitslapen”… 
Om 9uur was ik al uit bed. 
Het lijkt wel alsof al mijn cyclussen hier ontregeld zijn. Zo ook mijn slaapcyclus.
Na een verfrissende douche en een heerlijk eitje van ons Anouk, trokken we naar the mall.
Mijn belwaarde én internet waren op, dus ik moest dringend een winkel opzoeken.
Wanneer iedereen had wat hij nodig had, trokken we naar een leuke wijnplaats , waar we genoten van enkele glaasjes bier en wijn.

Om 14uur vertrokken we huiswaarts toe. Anouk en Tom moesten hun koffer nog maken. En aangezien ze nog heel wat werk voor de boeg hadden, konden ze de tijd goed gebruiken. Charlène, Melissa en ik maakten terwijl de kamers opnieuw klaar voor ons en de twee andere meisjes. 
Daarna eindelijk onze koffers uitpakken en we zijn weer gesetteld voor vier weken.En daar ben ik nu eens zoooo blij om!
Ik bracht hier eigenlijk al elk weekend door, omdat mijn gastmama in het weekend steeds weg moest. Dus ik voel me hier wel al thuis. Stephen en Charlene zijn geweldig. Ze doen er echt alles aan om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Charlene noemt ons zelf "haar kinders”. En zo behandelt ze ons ook. 

Dit is ons nieuwe stekje:

Daarna was het eindelijk tijd om van Tom zijn tiramisu te proeven. Onzen Tom had flink zijn best gedaan, want hij was overheerlijk! Bijna zo lekker al die van mijn mama ;)
Rond vier uur moesten we voor de eerste keer afscheid nemen. Onze Amerikaanse vriendin, Kim vertrok vandaag naar Kaapstad. 
Ik zal ze missen, want de voorbije dagen met haar erbij waren echt leuk. Het is een super lieve meid.
Als afscheidscadeautje had ze zelfs een briefje geschreven. Eentje om te bewaren en te koesteren!

Om vijf uur was het al tijd om voor de tweede maal afscheid te nemen. Albert Hoeck kwam Anouk en Tom halen omdat ze vanaf vandaag naar Eversdael gaan.
Het wordt zo’n beetje de gewoonte om elk weekend afscheid van hen te nemen. Maar hoera hoera, vrijdag zien we ze al terug om samen de vakantie te starten. (Ja, weeral. Want bij ons is de paasvakantie opgesplitst)

Samen met papa Stephen maakten Melissa en ik nog een ritje in het bakkie. Want rondsjoeven op de wijngaard met een ondergaande zon… Van ontspanning gesproken.

Daarna wachtten we onze nieuwe maatjies op. 
Na een gezellige avond met veel gepraat aan tafel, trok ik me terug op mijn kamer.
BLOGGEN BLOGGEN en nog eens BLOGGEN
Omdat ik een aantal dagen niet heb geblogd, had ik dus een pak werk! Tjah, dat komt ervan met al dat uitstelgedrag…

Nu kruip ik met kriebels in mijn bed. Morgen de allereerste dag in Klapmuts Primary school.
Ik ben zo benieuwd. Na alle verhalen, wil ik echt eens met mijn eigen ogen zien hoe het er daar aan toegaat. 
Spannend dus!

Lekker slaap, maatjies! 
XOXO